Алена Паўлаўна Ніякоўская (нар. 1936, Мінск - 17 жніўня 2020, Наваполацк[1]) — беларускі філосаф, педагог, літаратуразнавец, гісторык культуры.
Скончыла філалагічны факультэт Ленінградскага дзяржаўнага ўніверсітэта. Выкладала з 1963 года ў Полацкім тэхнікуме Белкаапсаюза нямецкую мову, з 1974 года — у Полацкім дзяржаўным універсітэце нямецкую, англійскую, польскую, беларускую мовы, этыку, эстэтыку, релігіязнаўства, філасофію, педагогіку, псіхалогію, гісторыю культуры. Кандыдат філасофскіх навук (1984), дацэнт.
У 2-й палове 1960-х падтрымлівала перапіску з У. Караткевічам. У 1990-я гады актыўна брала ўдзел у дзейнасці Таварыства Вольных Літаратараў, у т.л. у «круглым стале» ТВЛ, прысвечаным пострамантызму (1995), матэрыялы якога друкаваліся ў літаратурна-філасофскім сшытку «ЗНО» (дадатак да газеты «Культура»).
Сын А. Ніякоўскай — Аляксандр Ніякоўскі[ru], старшыня Наваполацкага гарадскога Савета народных дэпутатаў (1991—1999) і старшыня Наваполацкага гарвыканкама (1991—1995).
Жыла ў Полацку.
Сфера навуковых інтарэсаў: даследаванне беларускай літаратуры, маральнае выхаванне студэнцкай моладзі, методыка выкладання ў вышэйшай школе, анталогія і тэорыя пазнання.
У 1984 годзе ў БДУ абараніла кандыдацкую дысертацыю «Параўнаўчы аналіз камуністычнага і хрысціянскага маральных ідэалаў асобы (метадалагічны аспект)»[2].
Даследавала творчасць М. Багдановіча, Я. Коласа, В. Ластоўскага, У. Караткевіча[3].
У выданні «Скарыназнаўства, кнігазнаўства, літаратуразнаўства: Матэрыялы ІІІ Міжнароднага кангрэса беларусістаў „Беларуская культура ў дыялогу цывілізацый“» апублікаваны надрукаваны даклад А. Ніякоўскай «Да сістэмаўтваральнага вобраза ў архетыпным ладзе паэм „Новая зямля“ Я. Коласа і „Пан Тадэвуш“ А. Міцкевіча». У выданні «Albaruthenica» (№ 4, 1995) выйшаў яе артыкул «„Расійска-крыўскі слоўнік“ Вацлава Ластоўскага і беларуская нацыянальная ідэя».
Дэбютавала некалькімі вершамі ў часопісе «Нёман» у 2-й палове 1960-х. Друкавалася ў часопісах «Калосьсе», «Arche», газетах «Культура», «Новы час», у бюлетэні «Кантакты і дыялогі». Аўтар зборніка «Там, дзе буяла жыта» (2016), які апроч вершаў, перакладаў, літаратуразнаўчых прац і рэцэнзій змяшчае ўнікальныя лісты У. Караткевіча і Я. Брыля[3].
Перакладала з нямецкай і польскай моў.