Абулькасім Ахмедзадэ Лахуці (12 кастрычніка 1887, Керманшах, Іран — 16 сакавіка 1957, Масква) — таджыкскі паэт і палітычны дзеяч, класік таджыкскай літаратуры. Нацыянальны герой Таджыкістана.
Яго першая паэма была надрукаваная, калі паэту было 18 гадоў, у Калькуце ў газеце «Habl al-Mateen». Заняўся палітыкай, атрымаў сярэбраны медаль ад Сатар-хана. Вывучаў багаслоўе, але потым з’ехаў у Балгарыю, дзе пісаў паэтычныя творы на мусульманскую тэматыку. Вярнуўшыся ў Іран, служыў у арміі, атрымаў званне капітана.
Пасля вынясення яму смяротнага прысуду судом у Куме, Лахуці ўцякае ў Турцыю, але неўзабаве вяртаецца і ўступае ў паўстанцкую армію шэйха Мухамеда Хіябані ў Тэбрызе. Паўстанцы пацярпелі паражэнне, паэт быў абвешчаны па-за законам, але здолеў збегчы ў Баку.
Жывучы ў Нахічэвані захапляецца камуністычнымі ідэямі. Ажаніўшыся з расійскай паэтэсай Цэцыліяй Бану і адчуўшы немагчымасць здзяйснення дзяржаўнага перавароту супраць іранскіх уладаў, у 1922 годзе эміграваў у Савецкі Саюз.
Член КПСС з 1924. Член ЦВК Таджыкскай ССР з 1926 г.
Імем Лахуці названы Таджыкскі акадэмічны драматычны тэатр у Душанбэ, паблізу якога яму пастаўлены помнік і бюст.
Быў знаёмы з Я.Купалай.