Яўген Дзмітрыевіч Белаенка (1947—2006) — беларускі савецкі вучоны ў галіне траўматалогіі, артапедыі, артралогіі і біятрыбалогіі, акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі.
Яўген Белаенка нарадзіўся 9 лістапада 1947 года ў Мурманску. Выпускнік СШ 19 Мінска 1964 года. У 1972 годзе ён скончыў Мінскі дзяржаўны медыцынскі інстытут. З 1975 года працаваў у Беларускім навукова-даследчым інстытуце траўматалогіі і артапедыі, прайшоўшы шлях да пасады яго дырэктара[3].
З’яўляўся аўтарам больш чым 200 навуковых работ, 21 вынаходак, 2 манаграфій ў галіне дыягностыкі і хірургічнага лячэння рэўмаартапедычных захворванняў, пераломаў, спартыўных траўм. Акрамя таго, стварыў новыя лекавыя прэпараты для павышэння зносаўстойлівасці суставаў. У 1992 годзе Белаенка абараніў доктарскую дысертацыю, а ў 1998 годзе яму было прысвоена званне заслужанага ўрача Беларусі. У 2000 годзе ён быў абраны членам-карэспандэнтам, а ў 2003 годзе — акадэмікам Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі[3].
Памёр 8 снежня 2006 года[3], пахаваны на Усходніх могілках Мінска.