Царкоўны стараста — чалавек з свецкіх, які загадвае гаспадаркай царкоўнай абшчыны.
Упершыню пасада згадваецца ў ўказах Пятра I. Царкоўны стараста не з’яўляўся чалавекам духоўнага звання і дапамагаў пробашчу парафіі ў кіраванні маёмасцю. Першы абавязак царкоўнага старасты складаўся ў набыцці свечак і захоўванні царкоўнай касы, затым старасты сталі ведаць рамонтам храма, зборам ахвяраванняў і захаваннем парадку. Старасты абіраліся прыходам. У старажытнай Царкве падобныя задачы ўскладаліся на дыяканаў і ктытараў.