У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Іванюк. Уладзімір Рыгоравіч Іванюк (нар. 23 ліпеня 1941, в. Мяфёдавічы Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці — 22 мая 2009) — беларускі вучоны ў галіне аховы раслін. Член-карэспандэнт Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2003), член-карэспандэнт Акадэміі аграрных навук Рэспублікі Беларусь (1992—2002). Доктар біялагічных навук (1982), прафесар (1992).
Скончыў Брэсцкі дзяржаўны педагагічны інстытут імя А. С. Пушкіна (1964). З 1964 года малодшы навуковы супрацоўнік Беларускага НДІ бульбаводства і плодаагародніцтва, у 1971—1986 гадах старшы навуковы супрацоўнік; у 1986—1989 гадах загадчык аддзела, у 1989—1999 гадах галоўны навуковы супрацоўнік Беларускага НДІ аховы раслін.
З 1999 годзе галоўны навуковы супрацоўнік Беларускага НДІ бульбаводства (з 2006 года Навукова-практычны цэнтр Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі па бульбаводстве і плодаагародніцтве). Адначасова ў 1998—2005 гадах прафесар кафедры Гродзенскага дзяржаўнага аграрнага ўніверсітэта і кафедры БДСГА.
Навуковыя працы ў галіне імунітэту і аховы сельскагаспадарчых культур ад хвароб і шкоднікаў. Правёў вывучэнне біялогіі ўзбуджальнікаў хвароб бульбы, агароднінных культур, лубіна і інш выявіў уплыў фактараў навакольнага асяроддзя, сродкаў аховы і ўстойлівасці гатункаў на асноўныя жыццёвыя функцыі патагенаў і патагенез. Устанавіў структуру папуляцый і яе дынаміку ў прасторы і часе. Распрацаваў метады прагнозу і кантролю мікраэвалюцыі фітапатагенных мікраарганізмаў. Выявіў эфектыўнасць шэрагу агратэхнічных прыёмаў, пестыцыдаў і біялагічных сродкаў аховы супраць комплексу грыбных і бактэрыяльных захворванняў. Прапанаваў высокаэфектыўныя метады ацэнкі і адбору селекцыйнага матэрыялу па прыкмеце хваробаўстойлівасці. Распрацаваў матэматычныя мадэлі ўзаемаадносін у сістэме «расліна — патаген — навакольнае асяроддзе», якія дазваляюць прагназаваць характар праявы найбольш шкоднасных захворванняў сельскагаспадарчых культур у Беларусі і планаваць аб’ёмы правядзення ахоўных мерапрыемстваў. Выявіў прычыны ўзнікнення і развіцця эпіфітацый хвароб, спосабы падаўлення паразітычнай актыўнасці патагенаў і павышэння хваробаўстойлівасці сельскагаспадарчых культур.
Аўтар каля 500 навуковых прац, у т.л. 13 манаграфій, 12 аўтарскіх пасведчанняў.