Тэо́рыя пласты́чнасці — раздзел механікі суцэльных асяроддзяў, задачамі якога з’яўляецца вызначэнне высілкаў і перамяшчэнняў ў дэфармуемам целе за межамі пругкасці. Строга кажучы, у тэорыі пластычнасці мяркуецца, што напружаны стан залежыць толькі ад шляху нагруженія ў прасторы дэфармацый і не залежаць ад хуткасці гэтага нагруженія. Улік хуткасці нагружэння магчыма ў рамках больш агульнай тэорыі вязкапластычнасці.
Тэорыя пластычнасці металаў і палімераў знайшла шырокае прымяненне ў машынабудаванні, дзе часта даводзіцца разглядаць дэфармацыю дэталяў і нарыхтовак за межамі пругкасці, што дазваляе выявіць дадатковыя трывальныя рэсурсы канструкцыі. У тэхналагічных працэсах вытворчасці некаторых элементаў канструкцый прадугледжаны спецыяльныя аперацыі, якія дазваляюць шляхам пластычнага дэфармавання павысіць апорную здольнасць дэталяў у межах пругкасці. Тэорыя пластычнасці грунтоў і горных парод ужываецца ў геалогіі, а таксама ў праектаванні збудаванняў.
У цяперашні час вядома вялікая колькасць розных варыянтаў тэорый пластычнасці, якія адрозніваюцца выбарам пакладзеных у іх аснову вызначальных суадносін, якія вызначаюць паводзіны асяроддзя.