У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Перасадзька. Тамара Антонаўна Перасадзька (нар. 13 лютага 1922, г. Ерэван, Армянская ССР) — беларускі архітэктар, педагог, адміністратар.
Скончыла у 1950 годзе Кіеўскі інжынерна-будаўнічы інстытут[1]. У 1957 годзе пераехала ў Брэст[2]. У 1970 годзе скончыла завочную аспірантуру Інстытута будаўніцтва і архітэктуры пры Дзяржбудзе БССР. У 1950—1952 гадах архітэктар, старшы архітэктар Брэсцкага філіяла «Белдзяржпраекта». У 1957—1959 гадах галоўны архітэктар г. Брэста[1].
Калі мяне прызначылі галоўным архітэктарам, я перш за ўсё паехала ў Брэсцкую крэпасць. І мяне ўразіў той яе стан. […] з крэпасці бралі будаўнічы матэрыял на ўчасткі гэтыя. Гэта было жудасна. Прыязджалі ўначы, капалі, вывозілі матэрыял.
Потым прыехаў у наш горад Машэраў. І пачалася такая праца – прывесці крэпасць у парадак, наколькі гэта магчыма, паставіць помнік. Абвясцілі конкурс. Мне як галоўнаму архітэктару горада даручылі арганізацыю ўсяго гэтага. Машэраў запрасіў мяне да сябе і сказаў: «Вы павінны назіраць за тым, што робіцца ў крэпасці, і мне аб усім паведамляць». Кожны дзень я тэлефанавала Машэраву ў канцы дня і распавядала яму аб усім. Я была сама гэтай справай натхнёная вельмі.[2] |
У 1960—1966 гадах старшы архітэктар Брэсцкага «Аблміжкалгасбуда», у 1966—1984 старшы выкладчык Брэсцкага інжынерна-будаўнічага інстытута; у 1985—1988 гадах дырэктар Брэсцкага дома архітэктара. У 1988—1992 гадах дырэктар творчай архітэктурна-праектнай майстэрні «Брэстархпраект»[1].
Член Саюза архітэктараў БССР[1] з 1971 года. Член КПСС з 1964 года[3].
Пражывае ў Брэсце па вул. Савецкай, 32[1].
Узнагароджана дыпломамі і прэміямі за ўдзел у конкурсах як аўтар і як кіраўнік праектных прац студэнтаў архітэктурнай спецыяльнасці[3], медалём за шматгадовую добрасумленную працу (1982), медалём Беларускага Саюза архітэктараў (1988); 20 Ганаровымі граматамі Беларускага Саюза архітэктараў, Брэсцкага гарвыканкама, Брэсцкага інжынерна-будаўнічага інстытута, грамадскіх арганізацый за шматгадовую творчую дзейнасць, актыўную грамадскую і выкладчыцкую працу[1].