Такунага Сунаа 13 лютага 1899, Ханадзона — 15 лютага 1958, Токіа) — японскі пісьменнік.
Быў старэйшым сынам беднага арандатара. Скончыўшы пачатковую школу, пайшоў працаваць і змяніў некалькі прафесій. У вольны ад працы час наведваў вячэрнюю школу, але вымушаны быў кінуць яе, не прайшоўшы поўнага курса навучання. Працуючы на кумамоцкай фірме па продажы тытуню, пад уплывам таварышаў па службе вырашыў прысвяціць сябе літаратуры і рабочаму руху, і ў 1920 годзе быў адным з арганізатараў прафсаюза друкароў Кумамота. Тады ж ён пачаў удзельнічаць у дзейнасці кумамоцкага аддзялення студэнцкага саюза «Сіндзін Кай» і пазнаёміўся з пісьменнікам Хаясі Фусаа. У 1922 пераехаў у Токіа, уладкаваўся наборшчыкаў ў друкарню выдавецтва «Хакубункан» і пачаў спрабаваць сябе ў літаратуры. У 1925 годзе апублікаваў ў прафсаюзным часопісе аповесць «Каханне немаёмных» і пачаў працаваць над аповесцю «Конь», якая выйшла ў 1930 годзе. У 1926 рабочыя друкарні пачалі страйк, але яна правалілася, і Такунага быў звольнены разам з 1700 страйкоўцамі.
У 1929 годзе ў часопісе «Сэнкё» публікаваўся раман Такунагі «Вуліца без сонца», які стаў першым японскім пралетарскім раманам. Далейшая праца Такунагі праходзіла на фоне ўзрастаючых рэпрэсій (у прыватнасці, быў забіты пісьменнік Такідзі Кабаясі).
У Германіі пасля прыходу нацыстаў да ўлады ў 1933 годзе ўсе кнігі Такунагі былі спалены. У тым жа годзе Такунага апублікаваў у часопісе «Чуё Керон» артыкул «Новае ў пісьменніцкім метадзе», у якой скрытыкаваў спробы некаторых пісьменнікаў вылучыць на першае месца ў літаратуры ідэалагічны складнік, і выйшаў з складу Усеяпонскай федэрацыі пралетарскага мастацтва. У наступным годзе ён выпусціў свой раман «Зімовая прапанова».
Пасля пачатку ў 1937 япона-кітайскай вайны ўлады Японіі ўзмацнілі ціск на левыя сілы. Каб прыстасавацца да новых умоў, Такунага апублікаваў некалькі афіцыёзных твораў — напрыклад, «Перадавы атрад» 1939, але разам з імі працягваў ствараць рэалістычныя творы з жыцця простых працоўных («Працоўная сям’я», 1938, або «Васьмігадовая сістэма», 1939), тым самым спрабуючы супакоіць сваё сумленне як пісьменніка. Асабліва гэта выявілася ў напісаным ў 1943 годзе рамане «Якая прыносіць святло», дзе гісторыя японскай друкаванай справы, выкладзеная ў нязмушаным стылі, апасродкавана крытыкавала вайну і мілітарызм з гуманістычных пазіцый.
Пасля вайны Такунага працягваў актыўна пісаць (так, у 1946 выйшаў яго раман «Спі спакойна, жонка». Акрамя гэтага ён стаў адным са стваральнікаў Таварыства новай японскай літаратуры, дзе прасоваў пачатковых пісьменнікаў з рабочага асяроддзя. Удзельнічаў у выданні часопіса «Дзінмін бунгаку» («Народная літаратура»).