У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Сэцэсія (значэнні). Сэцэ́сія[1] (лац.: secessio — сыход; ад secedo — сыходжу) — выхад са складу дзяржавы (як правіла федэратыўнай) якой-небудзь яго часткі (як правіла, суб’екта федэрацыі). Вынік сепаратызму; антонім анексіі. Тэрмін у гэтым значэнні з’явіўся падчас амерыканскай Вайны за незалежнасць.
Права на сэцэсію можа прызнавацца правам дзяржавы, з якой адбываецца выхад (напрыклад, Канстытуцыі СССР 1924, 1936 і 1977 гадоў), ці не прызнавацца (напрыклад, Канстытуцыя СФРЮ). У другім выпадку пры спробах сэцэсіі ўзнікае прававое пытанне аб прымянімасці прынцыпу тэрытарыяльнай цэласнасці дзяржавы або права народа на самавызначэнне (міжнароднае права безумоўна аддае прыярытэт праву на самавызначэнне ў выпадку калоній).
У Вялікабрытаніі і Канадзе для незалежнасці гістарычных частак, каланіяльных і залежных тэрыторый досыць правядзенні рэферэндуму і падтрымкі сэцэсіі большасцю галасоў. Хоць праведзеныя рэферэндумы (1980, 1995, 2014) не далі станоўчага выніку, блізкая магчымасць здабыць незалежнасць ёсць у Квебека і Шатландыі, дзе колькасць прыхільнікаў аддзялення расце. Падобнымі ж правамі тэарэтычна могуць скарыстацца і астатнія часткі Вялікабрытаніі — Англія, Паўночная Ірландыя і Уэльс.
Заканадаўства ЗША не прадугледжвае (але і не забараняе) сэцэсію штатаў. Аднак, для незалежнасці асацыяванага Пуэрта-Рыка і шэрагу ціхаакіянскіх астравоў досыць адпаведнага выніку рэферэндуму, хоць іх насельніцтва такое волевыяўленне не выказала.
Дзеючай Канстытуцыяй РФ права на сэцэсію не прадугледжана[2][3][4]. Канстытуцыйны Суд РФ у Пастанове ад 13 сакавіка 1992 г. № 3-П сфармуляваў прававую пазіцыю, паводле якой аднабаковае ўсталяванне суб’ектам федэрацыі такога права «азначала б прызнанне правамернасці поўнага ці частковага парушэння тэрытарыяльнага адзінства суверэннай федэратыўнай дзяржавы і нацыянальнага адзінства народаў, якія яе насяляюць. Любыя дзеянні, якія ставяць мэтай парушэнне гэтага адзінства, наносяць шкоду канстытуцыйнаму ладу Расійскай Федэрацыі і несумяшчальны з міжнароднымі нормамі аб правах чалавека і правах народаў»[5].
У апошнія дзесяцігоддзі шмат народаў і сепаратысцкіх рухаў змагаліся за незалежнасць, але, апроч узнікнення новых краін пры распадах СССР, Чэхаславакіі, Югаславіі, пры спыненні асацыяцыі са ЗША шэрагу ціхаакіянскіх астравоў і пры дэкаланізацыі Намібіі і Усходняга Тымора, паспяховая сэцэсія адбылася толькі ў выпадку Бангладэш, Сінгапура, Эрытрэі і Паўднёвага Судана.
У 1861 годзе сэцэсію са Злучаных Штатаў здзейснілі Канфедэратыўныя Штаты Амерыкі, што прывяло да грамадзянскай вайне.