У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Станкевіч. Станіслаў Лявонавіч Станкевіч (1886, в. Арляняты, Ашмянскі павет, цяпер Смаргонскі раён — 3 лютага 1964) — беларускі выдавец, паэт.
У 1903—1919 гг. працаваў у аптэках Пецярбурга, падтрымліваў сувязі з Б. Эпімах-Шыпілам. З пачатку 1920-х г. супрацоўнічаў з Беларускім выдавецкім таварыствам у Вільні, у 1926 адкрыў уласную беларускую кнігарню. Выдаваў разам з З. Верас адрыўныя беларускія календары. У 1920-я г. выступаў з літаратурнымі творамі ў перыядычным друку Заходняй Беларусі. С. Станкевіча лічаць аўтарам зборнікаў вершаў «Смех — не грэх» (1926), «З майго ваконца» (1928). Пісаў аўтабіяграфічную паэму «Лявонава доля». Арыштаваны органамі НКУС 30.10.1945 і асуджаны на 10 гадоў высылкі ў Пермскую вобласць. У 1954 годзе вярнуўся ў Вільнюс. Рэабілітаваны ў 1957 годзе.