Стакгольмскі сіндром
Стакгольмскі сіндром — гэта псіхалагічны стан, які змушае ахвяру адчуваць сімпатыю да агрэсара[1]. Паводле даных ФБР 8 % ахвяр сведчаць, што ў іх праяўляліся сімптомы Стакгольмскага сіндрома.
Гэты тэрмін упершыню быў выкарыстаны сродках масавай інфармацыі ў 1973 годзе. У шведскім Стакгольме падчас рабавання банка чатырох чалавек узялі ў заложнік . Пасля вызвалення яны абаранялі злачынцаў і не згаджаліся сведчыць супраць тых у судзе[2].
Ключавыя моманты, што характарызуюць Стакгольмскі сіндром:
- Развіццё станоўчых пачуццяў ахвяры да агрэсара;
- Адсутнасць папярэдніх адносін паміж ахвярай і агрэсарам;
- Адмова ахвяры супрацоўнічаць з паліцэйскімі ды іншымі дзяржаўнымі органамі;
- Вера ахвяры ў чалавечнасць агрэсара: яна перастае ўспрымаць агрэсара як пагрозу і часта нават падзяляе яго каштоўнасці [3].
Зноскі
- ↑ Jameson, Celia (2010). “The Short Step From Love to Hypnosis: A Reconsideration of the Stockholm Syndrome”. Journal for Cultural Research 14.4: 337–355.
- ↑ Adorjan, Michael; Christensen, Tony; Kelly, Benjamin; Pawluch, Dorothy (2012). “Stockholm Syndrome As Vernacular Resource”. The Sociological Quarterly 53 (3): 454–74.
- ↑ Sundaram, Chandar S. (2013). “Stockholm Syndrome”. Salem Press Encyclopedia.
Катэгорыя·Міжасобасныя адносіны
Катэгорыя·Кіраванне свядомасцю
Катэгорыя·Захопы закладнікаў