Царква Сан-Закарыа (італ.: San Zaccaria) — царква ў Венецыі, у раёне Кастэла.
Царква была пабудавана ў IX стагоддзі для захоўвання мошчаў Св.Захарыя (бацькі Яна Хрысціцеля), перададзеных у дарунак гораду Венецыі візантыйскім імператарам Львом V. Пасля наймацнейшага пажару 1105 года была збудавана нанова і перабудавана паміж 1458 і 1515 гадамі.
Фасад царквы ўяўляе сабою адзін з найбольш выдатных узораў венецыянскай архітэктуры Ранняга Адраджэння. Будаўніцтва царквы пачалося ў гатычным стылі пад кіраўніцтвам Антоніа Гамбела. А з другога паверху і вышэй было збудавана па праекце Маўра Кадучы. Планіроўка інтэр’ера галоўным чынам гатычная, але з рэнесансным дэкорам.
Над другім алтаром з левага боку размяшчаецца галоўны шэдэўр царквы - карціна Джавані Беліні «Мадонна з немаўлём і святымі». Напалеон быў зачараваны гэтай карцінай, і ў 1797 годзе павёз яе з сабой у Парыж, дзе яна захоўвалася 20 гадоў.
У Сярэднявеччы, кожны год на Вялікдзень гэту царкву наведваў дож для вячэрняй малітвы.
У царквы ёсць дзве капліцы — Сан-Тарасіа і капліца Св. Афанасія. У першай знаходзіцца алтар старой царквы, у паўзатопленай крыпце захоўваюцца рэшткі васьмі дожаў, якія кіравалі з 836 па 1172 гады. Капліца Святога Афанасія першапачаткова была цэнтральнай часткай царквы, у 1595 годзе яна была ператворана ў капліцу.