Проціззянне — слабая размытая светлая пляма на начным небе.
Проціззянне мае форму дыфузнай светлай плямы дыяметрам ~10° у плоскасці экліптыкі, якая назіраецца з процілеглага боку ад Сонца (элангацыях ў 180°). Проціззянне можа назірацца на бязмесячным небе неўзабаве пасля заходу Сонца і да яго ўзыходу (адразу пасля заканчэння і да пачатку астранамічных змярканняў), але пажадана, каб яно не праецыявалася на паласу Млечнага Шляху.
Проціззянне з’яўляецца часткай з’явы задыякальнага святла і мае тую ж прыроду. Яно ўзнікае з прычыны рассейвання сонечнага святла на лінзападобным скопішчы часціц пылу, які ляжыць у Сонечнай сістэме ў плоскасці экліптыкі. Такое тлумачэнне задыякальнага святла было прапанавана ў 1683 г. Касіні, які даў першае навуковае апісанне з’явы.
Проціззянне з’яўляецца адлюстраваннем сонечнага святла процьмай пылавых часціц, якія знаходзяцца на адной лініі з Сонцам і Зямлёй за арбітай Зямлі, у далёкай часткі пылавога воблака .
Паходжанне пылавых часціц, якія выклікаюць проціззянне і задыякальнае святло, незразумела: паколькі невялікія часціцы пылу з прычыны эфекту Пойнтынга — Робертсана павінны тармазіцца і падаць на Сонца, то неабходная крыніца папаўнення пылавога воблака. У якасці такой крыніцы называюцца працэс разбурэння астэроідаў і камет і паступовага драбнення іх рэшткаў, вынас пылу каметамі з воблака Оарта і пылавая складнік сонечнай кароны (F-карона).
На думку прафесара Уладзіміра Цэсевіча, проціззянне тлумачыцца свячэннем газавага хваста Зямлі, які ўтвараецца у выніку агіднага дзеяння светлавога ціску сонечных прамянёў і сонечных карпускулярных патокаў. Гэты хвост накіраваны ад Сонца, чым і вызначаецца становішча проціззяння на небе.