Шаблон:П’еса «Праведнікі» (фр.: Les Justes) — п’еса французскага пісьменніка Альбера Камю, напісаная ў 1948—1949 гадах. Прэм’ера п’есы адбылася 15 снежня 1949 у парыжскім тэатры Хеберто.
Дзеянне адбываецца ў 1905 годзе ў Маскве. Група сацыял-рэвалюцыянераў плануе забойства вялікага князя Сяргея Аляксандравіча, кіраванне якога атаясамліваецца з дэспатызмам і тыраніяй. Іван Каляеў, малады тэрарыст, мусіць кінуць загадзя падрыхтаваную бомбу. Кожны з удзельнікаў групы мае сваю ролю, у тым ліку і Дора, якая начыняе прыстасаванне для забойства князя.
На явачнай кватэры тэрарыстаў Аненкаў, Сцяпан, Дора, Воінаў і Каляеў, якія належаць да рэвалюцыйнай групы плануюць здзейсніць забойства вялікага князя Сяргея Аляксандравіча, калі той будзе ехаць у тэатр. Іван Каляеў павінен кінуць першую бомбу, а Аляксей Воінаў — другую. Паміж Іванам Каляевым і Сцяпанам Фёдаравым завязваецца спрэчка, якая люструе адрозненне поглядаў Альбера Камю (Каляеў) ад меркаванняў Жан-Поля Сартра (Сцяпан).
Дора і Аненкаў назіраюць за хадой аперацыі з кватэры. Выбух не адбваецца. Праз некаторы час Каляеў вяртаецца на кватэру і тлумачыць, што ён не здолеў кінуць бомбу, таму што ў вялікакняжацкай карэце знаходзіліся яго пляменнік і пляменніца. Сцяпан Фёдараў моцна абураецца невыкананнем пастаўленай задачы і палемізуе з Каляевым, адзначаючы, што «тысячы расійскіх дзяцей будуць яшчэ гадамі паміраць ад голаду» праз тое, што Каляеў не забіў гэтых двух дзяцей. Паводле агульнай дамоўленасці яны вырашаюць адкласці замах на паслязаўтра.
Двумя днямі пазней Каляеў ізноў спрабуе забіць вялікага князя і дасягае гэтага, пасля чаго яго неадкладна арыштоўваюць і кідаюць на зняволенне ў Пугачоўскую вежу Бутырскай турмы.
У Бутырскай турме Каляеў знаёміцца з іншым арыштантам па імені Фока, які, дзеля скарачэння свайго тэрміну, працуе вешальнікам асуджаных на смерць (за аднаго павешанага яму скасоўваюць адзін год з’янволення). Пасля гутракі з Фокай уваходзіць Скуратаў, начальнік паліцэйскага дэпартамента. Ён размаўляе з Каляевым, раючы яму падпісаць пакаянне ва ўчыненым, але той катэгарычна адмаўляецца. Затым Каляева наведвае вялікая княгіня, жонка забітага Сяргея Аляксандравіча, у размове з якой Іван Каляеў бачыць чалавечы бок свайго забойства. Вялікая княгіня прапаноўвае яму ўзамен на сваё жыццё прызнаць сябе забойцам чалавека, а не рэвалюцыянерам. Калеяў быў крануты размовай з вялікай княгіняй, але застаўся непахісным, бо лічыў забойства вялікага князя толькі актам справядлівасці. Затым ізноў уваходзіць Скуратаў і ставіць настпуную ўмову: альбо Каляеў здраджвае сваім сябрам і паведамляе іх месцазнаходжанне, альбо Скуратаў публікуе газетны артыкул, у якім муісць паведаміцца, што Каляеў пакаяўся ў сваіх учынках перад вялікай княгіняй. Каляеў адмаўляецца ад усіх прапановаў.
У ноч смяротнага пакарання Каляева Аненкаў, Дора і Сцяпан чакаюць пра яго звестак. Воінаў вяртаецца з-за гэтай жа прычыны. Некаторыя мяркуюць, што Каляеў, мажліва, здрадзіў ім, каб уратаваць сваё жыццё, але Дора цвёрда ўпэўненая, што гэта не праўда. Яе ўпэўненасць хутка пяцвярджаецца навіной аб смерці Каляева. Адгутэль, Дора, найбольш мягкі член групы, становіцца прыналежнай хутчэй да пункту гледжання Сцяпана. Яна прагне акунуцца ў тэрарызм і звергнуць тыранію, каб знайсці і ўз’яднацца з Каляевым у смерці.
Тэмы гэтай старонкі (2):