У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ананьеў. Паўлюк Ананьеў (1905, вёска Андрасковічы, Гарадоцкі раён - 1932, Гагра, Грузія) — беларускі пісьменнік.
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Скончыў Віцебскія педагагічныя курсы (1928), пасля два гады настаўнічаў. З 1931 года вучыўся на літаратурным факультэце Беларускага дзяржаўнага вышэйшага педагагічнага інстытута (крытычна-творчая секцыя).
Як пралетарскі паэт Паўлюк Ананьеў пачаў фарміравацца ў Віцебску. Першыя яго вершы апублікаваны ў «Віцебскай сялянскай газеце» ў 1926 г. З 1930 г. выступаў у рэспубліканскім перыядычным друку. У 1932 г. выйшла першая кніга вершаў П. Ананьева «Героіка дзён», якая, як і больш буйныя яго творы (паэма «Ліпнёвая радасць» і «Паэма пра вынаходніцтва»), была непрыхільна сустрэта тагачаснай крытыкай. Творы, не адзначаныя высокай паэтычнай культурай і глыбінёй мастацкай думкі, у цэлым былі вытлумачаны з вульгарна-сацыялагізатарскіх пазіцый. Замест таго, каб паказаць маладому паэту слабасць яго твораў у мастацкіх адносінах, добрасумленна сказаць аб прычынах творчых няўдач, дапамагчы раскрыцца паэтычнаму таленту, якім не быў абдзелены П. Ананьеў, крытыка літаральна закляйміла яго творчасць, як халтурную, палітыка-памылковую і ідэалагічна шкодную. Ваяўнічая крытыканская кампанія вакол твораў П. Ананьева адмоўна адбілася на маральным і фізічным стане без таго хворага паэта. Ён памёр на курорце ў Гаграх[1], пакінуўшы невялікую творчую спадчыну, не пазбаўленую лірызму, у якой, наколькі дазволіў яму талент, выказаў сваё разуменне паслярэвалюцыйнай рэчаіснасці, вясновую радасць пераўтварэння і абнаўлення жыцця.