wd wp Пошук:
    ⬜

    Красналюдкі

    Язэп Драздовіч. Маляваны дыван «Красналюдка — казачнік-бай». 1948 г.

    Красналюдкі — у беларускай і польскай міфалогіі народ маленькіх чалавечкаў.

    Вядомыя як апекуны жытлаў. Мяркуецца, што антрапалагічна яны паходзяць ад душ продкаў ці памерлых немаўлят[1]. Назва іх звычайна звязваецца з чырвоным колерам галаўных убораў[2]. Удзень хаваюцца пад парогам, за печчу, у мышыных норах, закутках у кузні ці стайні. Уначы, калі людзі кладуцца спаць, выходзяць і да першых петухоў ходзяць навокал, заканчваюць перарваныя працы па доме, сцерагуць дзяцей ад злых духаў[1]. Спарадычна сустракаецца матыў злых красналюдкаў, якія шкодзяць людзям[2].

    Паданні аб красналюдках верагодна маюць нямецкае паходжанне[2], у польскай літаратуры ўпершыню згадваюцца на мяжы XVI—XVII стагоддзяў[1].

    На Піншчыне «гаворать, гэто такіе маленькій народ» (в. Кончыцы Пінскага раёна). У Астравецкім раёне красналюдкамі палохалі дрэнных дзяцей («Сядзіце ціха, бо вунь на плоце красналюдкі сідзяць і заберуць вас»). Апавяданні пра красналюдкаў сустракаюцца і ў Зэльвенскім раёне.

    Гл. таксама

    Зноскі

    1. 1 2 3 Barbara Ogrodowska. Zwyczaje, obrzędy i tradycje w Polsce. Warszawa, 2001. s. 92.
    2. 1 2 3 Barbara i Adam Podgórscy. Wielka księga demonów polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej. Katowice, 2005. s. 239—240.

    Літаратура

    Тэмы гэтай старонкі (4):
    Катэгорыя·Беларуская народная дэманалогія
    Катэгорыя·Беларуская міфалогія
    Катэгорыя·Польская міфалогія
    Катэгорыя·Міфічныя істоты