Квадратычны закон узаемнасці — сцвярджэнне аб вырашальнасці квадратычнага параўнання па модулю(руск.) бел. простага ліку. Часцей за ўсё фармулюецца праз сімвалы Лежандра.
Азначэнне сімвала Лежандра Няхай a — цэлы лік, і p — просты лік, не роўны 2. Сімвал Лежандра(руск.) бел.
(
a p
)
{\displaystyle \textstyle \left({\frac {a}{p}}\right)}
вызначаецца наступным чынам:
a p
)
= 0
{\displaystyle \textstyle \left({\frac {a}{p}}\right)=0}
, калі a дзеліцца на p;
a p
)
= 1
{\displaystyle \textstyle \left({\frac {a}{p}}\right)=1}
, калі a з’яўляецца квадратычнаю рэштаю(руск.) бел. па модулю p, г.зн. a не дзеліцца на p і існуе такі цэлы x, што
x
2
≡ a
( mod
p )
{\displaystyle x^{2}\equiv a{\pmod {p}}}
;
a p
)
= − 1
{\displaystyle \textstyle \left({\frac {a}{p}}\right)=-1}
, калі a з’яўляецца квадратычнаю нярэштаю па модулю p, г.зн. a не дзеліцца на p і не з’яўляецца квадратычнаю рэштаю па модулю p.
Тэарэма Квадратычны закон узаемнасці Гауса для сімвалаў Лежандра сцвярджае[1], што
(
p q
)
(
q p
)
= ( − 1
)
( p − 1 ) ( q − 1 )
4
,
{\displaystyle \left({\frac {p}{q}}\right)\left({\frac {q}{p}}\right)=(-1)^{\frac {(p-1)(q-1)}{4}},}
дзе р і q — розныя няцотныя простыя лікі.
Таксама справядлівыя наступныя дапаўненні:
(
− 1
p
)
= ( − 1
)
p − 1
2
{\displaystyle \left({\frac {-1}{p}}\right)=(-1)^{\frac {p-1}{2}}}
і
(
2 p
)
= ( − 1
)
p
2
− 1
8
.
{\displaystyle \left({\frac {2}{p}}\right)=(-1)^{\frac {p^{2}-1}{8}}.}
x
2
1
{\displaystyle x^{2}+1}
могуць быць толькі лік 2 і простыя лікі, прыналежныя арыфметычнай прагрэсіі
4 k + 1
{\displaystyle 4k+1}
.
Іншымі словамі, параўнанне
x
2
1 ≡ 0
( mod
p )
{\displaystyle ~x^{2}+1\equiv 0{\pmod {p}}}
па простаму модулю
p
2
{\displaystyle p>2}
вырашальнае ў тым і толькі ў тым выпадку, калі
p ≡ 1
( mod
4 )
.
{\displaystyle ~p\equiv 1{\pmod {4}}.}
З дапамогаю сімвала Лежандра, апошняе сцвярджэнне можна выразіць наступным чынам:
(
− 1
p
)
= ( − 1
)
p − 1
2
.
{\displaystyle \left({\frac {-1}{p}}\right)=(-1)^{\frac {p-1}{2}}.}
a
x
2
b x + c ≡ 0
( mod
p )
{\displaystyle ax^{2}+bx+c\equiv 0{\pmod {p}}}
Фармулёўка квадратычнага закона ўзаемнасці была вядома яшчэ Эйлеру ў 1783 годзе[2]. Лежандр сфармуляваў закон незалежна ад Эйлера і даказаў яго ў некаторых асобных выпадках у 1785 годзе. Поўны доказ быў атрыман Гаусам у 1796 годзе, які пазней даў некалькі яго доказаў, заснаваных на зусім розных ідэях.
Адзін з самых простых доказаў быў прапанаваны Залатаровым(руск.) бел. у 1872 годзе[3][4][5].
Пазней былі атрыманы розныя абагульненні квадратычнага закона ўзаемнасці[6].