Канстанцін Сцяпанавіч Сербіновіч (1797[1] — 1874) — тайны саветнік; ганаровы член Пецярбургскай Акадэміі Навук (1841).
Скончыў курс Полацкай езуіцкай акадэміі і ў 1818 годзе прыехаў у Санкт-Пецярбург, дзе паступіў у Калегію замежных спраў. Пасля Сербіновіч служыў у Дэпартаменце духоўных спраў (з 1820), быў цэнзарам Галоўнага цэнзурнага камітэта (1826—1830)[2]. У 1826 годзе быў залучаны «Камісіяй для росшукаў пра зламысныя таварыствы», якая расследавала справу дзекабрыстаў — для перакладаў дакументаў з польскай мовы. З 1833 па 1856 гады рэдагаваў Часопіс Міністэрства Народнай Асветы і адначасова ў 1836—1853 гадах[3] быў дырэктарам канцылярыі обер-пракурора Свяцейшага Сінода; з 1856 года — член Галоўнага Праўлення вучылішч, з 1857 года — дырэктар Духоўна-Навучальнага Упраўлення пры Свяцейшым Сінодзе; з 1859 года — член Камісіі прашэнняў.
Сербіновіч быў у сяброўскіх адносінах з М. М. Карамзіным (перакладаў на французскую мову яго «Гісторыю Дзяржавы Расійскай»[4]), пра якога пакінуў цікавыя ўспаміны («Руская Даўніна», 1874, том XI); разам з Д. М. Блудавым падрыхтоўваў па чарнавіках Карамзіна да выдання XII-ы том «Гісторыі Дзяржавы Расійскай». Быў знаёмы з А. І. Тургеневым; цікавыя лісты да якога былі надрукаваны ў «Рускай Даўніне» (1881, тамы XXI і XXXII; 1882, том XXXIV). У «Рускай Даўніне» за 1899 год былі надрукаваны яго «Успаміны» пра А. С. Шышкова.
Сербіновіч быў выдаўцом і рэдактарам выдання твораў В. А. Жукоўскага (1857).
Член Пецярбургскай Акадэміі Навук (з 1839; з 1841 г. — ганаровы член); Археаграфічнай камісіі, Вольнага таварыства аматараў славеснасці, навук і мастацтваў (абраны 13 верасня 1823 года). Кавалер ордэнаў Аляксандра Неўскага, Уладзіміра 2-й ступені і інш.
Пахаваны на Смаленскіх праваслаўных могілках.