«Залаты век» у беларускай гісторыі — метафарычны тэрмін, які датычыць пэўнага паслаблення і, нават, частковага і часовага адступлення (1500-1570-я, асабліва 3-я чвэрць 16 ст.) польскай і каталіцкай культурна-рэлігійнай экспансіі, якая ажыццяўлялася на працягу канца 14 — 17 ст. на беларускіх і ўкраінскіх (тады — усходнеславянскіх і праваслаўных) землях ВКЛ. У практыцы, якая прыжылася ў XX ст., тэрмінам часам карыстаюцца ў дачыненні да ўсяго XVI ст., што не цалкам правільна.
Аўтарства тэрміну належыць, як мяркуецца, тагачаснаму пісьменніку і публіцысту Фёдару Еўлашоўскаму. У прапагандысцкай літаратуры савецкіх часоў аўтарства тэрміну часам няслушна прыпісвалі «беларускім буржуазным нацыяналістам», асабліва В. Ластоўскаму.
З канца 20 ст. у беларускай гістарыяграфіі тэрмін часта ўжываецца пашырана, з агульнай прывязкай да перыяду 15—16 ст.