Дэ́льта-фу́нкцыя, ці δ-фу́нкцыя, δ-фу́нкцыя Дзіра́ка — абагульненая функцыя, якая выкарыстоўваецца ў матэматычнай фізіцы пры рашэнні задач, у якія ўваходзяць засяроджаныя велічыні (маса, зарад, нагрузка і інш.). Абазначаецца δ(x).
Дэльта-функцыю можна вызначыць як шчыльнасць размеркавання масы, калі ў пункце x=0 засяроджана адзінкавая маса, а ва ўсіх астатніх пунктах маса роўная нулю. Таму
{
∞ ,
0 ,
0 ,
x ≠ 0 ;
{\displaystyle \delta (x)=\left\{{\begin{matrix}+\infty ,&x=0,\0,&x\neq 0;\\end{matrix}}\right.}
прычым
∫
− ∞
∞
δ ( x )
{\displaystyle \int \limits _{-\infty }^{+\infty }\delta (x),dx=1.}
Такім чынам, дэльта-функцыю можна разглядаць як бесканечны ўсплёск адзінкавай інтэнсіўнасці.
З гэтага вызначэння вынікае асноўная ўласцівасць дэльта-функцыі:
∫
− ∞
∞
f ( x ) δ ( x )
f ( 0 ) ,
{\displaystyle \int \limits _{-\infty }^{+\infty }f(x)\delta (x),dx=f(0),}
дзе f(x) — любая непарыўная функцыя.