Дыстанцыйныя метады даследавання, гэта метады даследавання аб’ектаў на адлегласці, гэта значыць калі даследнік не ўступае ў непасрэдны кантакт з аб’ектам даследавання, чэрпаючы інфармацыю пра яго з прамежкавых матэрыялаў — аэракасмічных здымкаў, сведчанняў геафізічных прыбораў і т. д.
Аэракасмічныя метады даследавання — варыянт дыстанцыйных метадаў даследавання, сістэма метадаў вывучэння ўласцівасцяў ландшафтаў і іх змен з выкарыстаннем верталётаў, самалётаў, пілатуемых касмічных караблёў, арбітальных станцый і спецыяльных касмічных апаратаў, абсталяваных, як правіла, разнастайнай здымачнай апаратурай, што базуецца на рэгістрацыі адлюстраванага сонечнага і штучнага святла, а таксама ўласнага выпраменьвання Зямлі.
Фізічнай асновай аэракасмічных метадаў з’яўляецца ўласцівасць аб’ектаў навакольнага асяроддзя выпраменьваць ці адлюстроўваць электрамагнітныя хвалі. Такія хвалі маюць вялікі лік характарыстак (кірунак, інтэнсіўнасць, спектральны склад і іншыя), якія залежаць ад уласцівасцяў аб’екта. Сутнасць аэракасмічных метадаў складаецца ў рэгітсрацыі такіх выпраменьванняў спецыяльнымі прыборамі, усталяванымі на лятальных апаратах (паветраных ці касмічных) і наступнай іх інтэрпрэтацыі, гэта значыць суадносінаў ўласцівасцяў выпраменьванняў з уласцівасцямі аб’ектаў. Гэта значыць аэракасмічныя здымкі носяць ускосны характар — з іх дапамогай вымяраюць не цікавячыя даследніка параметры аб’ектаў, а некаторыя злучаныя з імі велічыні.