Гіпакапнія (ад стар.-грэч.: ὑπο- - прыстаўка са значэннем аслабленасці якасці і καπνός — дым ) — стан, выкліканы недастатковасцю СО2 ў крыві. Утрыманне вуглякіслага газу ў крыві падтрымліваецца дыхальнымі працэсамі на пэўным узроўні, адхіленне ад якога прыводзіць да парушэння біяхімічнага балансу ў тканках. Праяўляецца ў галавакружэнні, стратай прытомнасці.
Узнікае пры глыбокім і частым дыханні, якое аўтаматычна ўзнікае ў стане страху, панікі або істэрыкі. Штучная гіпервентыляцыя перад ныраннем з затрымкай дыхання - самая распаўсюджаная прычына недастатковасці СО2.
Гіпакапнія ўзнікае з узростам, калі ўтрыманне СО2 у крыві падае. Гіпакапнія выклікае ўстойлівае звужэнне прасвету артэрыёл, выклікаючы сімптаматыку гіпертанічнай хваробы (часта кваліфікуюцца як эсэнцыяльная). Прычына падзення СО2 у крыві — стрэс, што выклікае рэакцыю дыхальнага цэнтра, які рэактыўна не змяняе вылучэнне СО2 лёгкімі нават пасля заканчэння дзеяння стрэсавага фактару, і ўзнікае хранічная гіпервентыляцыя лёгкіх. Таксама важнае значэнне мае гіпадынамія. Такім чынам гіпакапнія можа разглядацца як прычына комплексу захворванняў, звязаных з гіпертонусам сасудаў — ЭАГ і яе ўскладненняў — інфарктаў органаў і тканак.
Для кантролю гіпакапніі і гіперкапніі ў медыцыне выкарыстоўваюць капнограф — аналізатар утрымання вуглякіслага газу ў выдыханым паветры.