Вольная барацьба — гэта адзінаборства двух спартсменаў.
Вольнай барацьба называецца ў параўнанні з грэка-рымскай (класічнай) барацьбой, бо яе правілы даюць барцу большую свабоду ў выбары прыёмаў. Лічыцца, што вольная барацьба паходзіць з Англіі, адкуль яе завезлі ў Амерыку, дзе яна развівалася ў двух кірунках:
У праграму Алімпійскіх гульняў вольная барацьба ўключана з 1904 г., жаночая барацьба - з 2004 г. Чэмпіянаты свету арганізоўваюцца з 1951 г., чэмпіянаты Еўропы — з 1928 г. У Міжнародную федэрацыю аматарскай барацьбы — ФІЛА (FILA; заснавана ў 1912 як IWU - Міжнароднае аб’яднанне барцоў, сучасныя арганізацыйныя формы набыла ў 1954 г.[1]) уваходзіць больш за 120 краін (звесткі 1997 г.).
Прыёмы вольнай барацьбы дзеляцца на дзве групы: барацьба ў стойцы і барацьба ў па́ртэры. Механізмы рухаў у прыёмах барацьбы можна падзяліць на тры асноўныя групы: