Бітва пад Палянамі адбылася 26 красавіка (7 мая) 1794 года падчас паўстання Тадэвуша Касцюшкі.
Пасля бою пад Няменчынам, расійскія атрады под камандаваннем палкоўніка Кірэева (150 данскіх казакоў) і падполкоўніка Левіца (чатыры роты Нарвенскага і дpве роты Пскоўскага палкоў колькасцю 1 170 чалавек), якія былі рэшткамі расійскага гарнізону Вільні, адступілі на Міхалішкі. У мястэчку яны злучыліся з пяхотным палком М.І. Дзеева і батальёнам Эстляндскага егерскага корпуса на чале з падпалкоўнікам Шылінга, які прыбыў з Пастаў. Палкоўнік Міхал Дpееў прыняў на сябе камандванне аб’яднаным войскам (каля 3 300 чал.) і рушыў у бок Ашмян.
Віленскі камендант палкоўнік Якуб Ясінскі, жадаючы ліквідаваць пагрозу Вільне з боку расійскага войска, 5 мая вырушыў з Вільні двума шчыльнымі калонамі cупраць палкоўніка М. Дзеева. Войска канфедэратаў складалася з 1-га, 3-га, 4-га і 7-га пяхотных палкоў , 1-й і 3-й конных брыгад, 1-га палка стражы татарскай Кіркора пад камандаваннем падпалкоўніка Бараноўскага. Да войска далучылася 5 тысяч мясцовых шляхціцаў і касінераў.
26 красавіка (7 мая) 1794 году ў 11 гадзін раніцы адбылася бітва пад Палянамі (7 км на поўнач ад Ашмян). Паўстанцы падзяліліся на шэсць калон і рушылі ў атаку. Пры набліжэнні на гарматны стрэл, паўстанцы перашыхтаваліся ў два шэрагі і пачалі артыллерыйскі абстрэл. Палкоўнік М.І. Дзееў здолеў адбіць атакі і рушыў у штыкавую контратаку (5 рот Тамбоўскага палка, Эстляндскі батальён, 3 роты Нарвенскага палка і 2 роты Пскоўскага палка). Расійскія войскі наступалі больш дзесяці вёрст, аднак не здолелі зламіць баявы строй канфедэратаў. Са змярканнем палкоўнік Якуб Ясінскі вырушыў у бок Вільні. Палкоўнік М. Дзееў быў не ў стане арганізаваць пераслед паўстанцаў.
У паўстанцаў палкоўнік М.Дзееў захапіў 3 вялікія і 3 малыя гарматы. Падчас бойкі паўстанцы страцілі каля 500 жаўнераў; 34 канфедэрата былі захоплены ў палон, у тым ліку адзін афіцэр. Расійскія страты склалі 173 жаўнеры і адзін праваслаўны святар.
2 (15) мая 1794 года М. Дзееў адправіў рапарт Л.Бенігсену аб бітве пад Палянамі. Па сведчанню М. Дзеева: "…вайскўцы былі так раззлаваны, што не давалі пардону" (г.зн. не бралі ў палон).
У часы міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Палянах быў усталяваны гранітны помнік, які пазней быў знішчаны па загаду мясцовага старшыні калгасу.