У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бокій.
Барыс Іванавіч Бокій (11 (23 ліпеня) 1873, Тыфліс, Расійская імперыя — 13 сакавіка 1927, Ленінград, СССР) — савецкі вучоны ў галіне горнай справы, заснавальнік аналітычных метадаў праектавання руднікоў і шахт.
Нарадзіўся ў Тбілісі ў сям’і выкладчыка матэматыкі І. Д. Бокія. У 1895 годзе скончыў Санкт-Пецярбургскі горны інстытут. З 1895 па 1906 год працаваў на шахтах Данбаса, дзе ўкараніў новую, суцэльную сістэму распрацоўкі, палепшыў тэхналогію падземнай здабычы вугалю. З 1906 года Бокій — загадчык кафедры горнай справы Санкт-Пецярбургскага горнага інстытута, прафесар. З 1921 года быў адказным кансультантам украінскіх трэстаў «Донвугаль», «Югасталь» і іншых, актыўна ўдзельнічаў у рэканструкцыі горнай прамысловасці краіны. У 20-х гадах выкладаў у Маскоўскай горнай акадэміі.
У 1908 годзе вучоны ўдзельнічаў у расследаванні буйной катастрофы, у выніку якой на адной з шахт Юзаўкі загінулі 274 чалавекі. Бокій прапанаваў першую практычную схему падземнай газіфікацыі вуглёў.
У 1924 годзе шклаграфаваным выданнем выйшла праца Бокія «Аналітычны курс горнага мастацтва», праз пяць гадоў з’явілася пасмяротнае выданне гэтай працы.
Бацька члена-карэспандэнта Акадэміі Навук СССР, заснавальніка савецкай крышталахіміі Георгія Бокія. Брат дзеяча органаў дзяржаўнай бяспекі Г. І. Бокія.