Ахоцкая культура (яп.: オホーツク文化, руск.: Охотская культура) — археалагічная культура, якая ў 1 тысячагоддзі н. э. - пачатку 2 тысячагоддзя н. э. ахоплівала басейн Ахоцкага мора, у тым ліку Сахалін, Курыльскія астравы і Хакайда.
Упершыню вылучана японскімі археолагамі ў 1890 г. у выніку раскопак на востраве Рэбун. Канчаткова паняцце ахоцкай археалагічнай культуры ўсталявалася ў 1933 г. дзякуючы аналізу старажытных керамічных вырабаў, зробленаму Кона Хіраміта. У СССР публікацыі, прысвечаныя даследаванню ахоцкай культуры з’явіліся з 1970-х гг. У наш час у Японіі і Расіі ахоцкая культура атаесамляецца з 9 лакальнымі археалагічнымі культурамі, што выклікае навуковыя спрэчкі.