Асадныя сяляне — катэгорыя феадальна-залежных сялян ВКЛ у XVI ст., галоўнай павіннасцю якіх была асада. Паводле «Уставы на валокі» 1557 года, яны, як і цяглыя сяляне, плацілі чынш, давалі дзякла і стацыю натурай або грашамі, адбывалі талокі і згоны. Кошт усіх асноўных павіннасцяў складаў 106 грошаў з валокі дрэннай зямлі. Асадныя сяляне пераважалі ў дзяржаўных уладаннях і складалі значную колькасць у маёнтках буйных феадалаў. З развіццём фальварка доля асадных сялян змяншалася. На ўсходзе Беларусі большасць сялян былі асадныя.