У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Івашкевіч. Алег Анатольевіч Івашкевіч (нар. 19 жніўня 1954, Белая Царква, УССР) — беларускі вучоны ў галіне хіміі, член-карэспандэнт (2004), акадэмік (2009) Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. Кандыдат хімічных навук (1982), доктар хімічных навук (1998). Ганаровы доктар Сібірскага аддзялення Расійскай акадэміі навук (2012).
Нарадзіўся 19 жніўня 1954 года ў г. Белая Царква (Украінская ССР) у сям’і вайскоўца. У 1957 годзе сям’я пераехала ў Навагрудак Гродзенскай вобласці БССР. У 1971 годзе з адзнакай скончыў СШ № 4 г. Навагрудка і ў гэтым жа годзе паступіў на хімічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта.
Пасля заканчэння БДУ ў 1976 годзе працаваў малодшым, старшым, вядучым навуковым супрацоўнікам лабараторыі агульнай хіміі БДУ, а з 1989 года — загадчыкам гэтай лабараторыяй. У 1982 годзе абараніў дысертацыю ў галіне хіміі ракетных паліваў на атрыманне вучонай ступені кандыдата хімічных навук пад кіраўніцтвам А. І. Лесніковіча. У 1994 годзе прызначаны намеснікам дырэктара па навуковай рабоце Навукова-даследчага інстытута фізіка-хімічных праблем БДУ, а з 1997 па 2009 год з’яўляўся дырэктарам НДІ ФХП БДУ.
У 1998 годзе абараніў дысертацыю на суісканне вучонай ступені доктара хімічных навук. У 2004 годзе абраны членам-карэспандэнтам, а ў 2009 годзе — акадэмікам Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. З 2009 года працуе прарэктарам па навуковай дзейнасці Беларускага дзяржаўнага універсітэта.
З’яўляецца вядомым вучоным у галіне фізічнай хіміі працэсаў тэрмічнага раскладання і гарэння кандэнсаваных сістэм, фізіка-хіміі азолаў, а таксама прыкладной квантавай хіміі. Сумесна з прафесарам П. Н. Гапонікам распрацаваў простыя і эфектыўныя метады і тэхналогіі атрымання шэрагу тетразолзмяшчаючых палімераў шляхам полімераналагічных ператварэнняў поліакрыланітрыла, на аснове якіх створана іх прамысловая вытворчасць.
Сумесна з акадэмікам НАН Беларусі А. І. Лесніковічам вывучыў кінэтыку і механізм тэрмічнага раскладання тетразола і шэрагу яго вытворных, і шырокага круга полівінілтэтразолаў а таксама полі-1-вінілтэтразолааў і полі- 5-винилтетразолов з намеснікамі рознай прыроды ў цыкле; распрацаваў новае пакаленне кампанентаў і рэцэптур кампазіцый для энергетычных прылад, якія выкарыстоўваюцца ў спецыяльнай тэхніцы, а таксама знайшоў і даследаваў новы від гарэння, які атрымаў назву вадкапалымянага гарэння.
Распрацаваў новы полуэмпірычны абменна-карэляцыйныя функцыянал электроннай шчыльнасці, прызначаны для даследавання структуры і уласцівасцяў малых кластараў пераходных металаў. З яго выкарыстаннем ўпершыню надзейна ідэнтыфікаваная прасторавая структура шэрагу аніёнаў кластараў срэбра, медзі і бінарных кластараў срэбра-медзь.
У апошнія гады пад кіраўніцтвам Алега Анатольевіча Івашкевіча выкананы цыкл даследаванняў, накіраваных на распрацоўку метадаў сінтэзу, даследаванне структуры, фізіка-хімічных уласцівасцяў і біялагічнай актыўнасці комплексных злучэнняў біягенных металаў з азотазмяшчальнымі гетэрацыклічнымі лігандами і выяўлены шэраг злучэнняў, якія валодаюць высокай супрацьпухліннай актыўнасцю ў спалучэнні з адносна нізкай таксічнасцю.
Пад кіраўніцтвам А. І. Івашкевіча ў НДІ ФХП БДУ ў пачатку 90-х гг. пачалі развівацца квантава-хімічныя даследаванні складаных малекулярных сістэм і выкананы цыкл работ па квантава-хімічным мадэляванні рэакцый з удзелам вытворных тетразола і сістэматычнаму даследаванню электроннага, прасторавай будовы і энергетычных характарыстык злучэнняў шэрагу азолаў.
З’яўляецца аўтарам больш за 40 вынаходак, патэнтаў і навучальнага дапаможніка «Прыкладная квантавая хімія» з грыфам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь для студэнтаў хімічных і фізічных спецыяльнасцяў ВНУ. Падрыхтаваў двух дактароў і пяць кандыдатаў хімічных навук.
З’яўляецца членам Вучонага савета БДУ, двух Саветаў па абароне дысертацый, старшынёй Навукова-тэхнічнага савета па Дзяржаўнай праграме «Каштоўныя матэрыялы».
Аўтар больш як 455 асноўных навуковых прац, у тым ліку больш за 245 артыкулаў, 108 з якіх апублікаваныя ў англамоўных выданнях з высокім імпакт-фактарам.
У 2008, 2010, 2012, 2016 гадах атрымліваў права Нобелеўскага камітэта па хіміі намінаваць кандыдатуры вучоных для прысуджэння ім Нобелеўскай прэміі па хіміі.