wd wp Пошук:
    ⬜

    Турухтан

    Турухтан, баталён (Philomachus pugnax) — птушка атрада сеўцападобных.

    Апісанне

    Даўжыня цела самца 28-33 см, самкі 22-27 см, размах крылаў самца 54-59 см, самкі 48-52 см. У шлюбным уборы палавы дымарфізм праяўляецца ў багатым, вельмі зменлівым апярэнні самца. Самка меншая. Самец у негнездавы час падобны да самкі, але з меншай колькасцю плямак, грудзі крэмавыя, аднатонныя. У палёце «каржакаваты» сілуэт, рысунак на крылах i дзве белыя плямы на паясніцы. Голас вельмі рэдка ціхае «как»; самка каля гнязда, калі аблятае набліжаючагася ворага, ціха мармыча «ум-ум».

    Пашырэнне

    Сустракаецца ў Вялікабрытаніі, Францыі, Галандыі, Германіі, Даніі і Польшчы. Арэал закрыты ад Скандынавіі праз паўночна-ўсходнюю Еўропу і Азію да праліва Берынга. Лакальна сустракаецца на поўдні да возера Байкал.

    Насяляе вялікія вільготныя лугі з невялічкімі пагоркамі, літараль каля ўзбярэжжа, дэльты, балоты з невялікімі азёрамі, сустракаецца ў тундры. У паслягнездавы перыяд таксама трапляецца на сухіх травяністых тэрыторыях, палях, сухім дне часовых вадацёкаў, узбярэжжы прэснаводных вадаёмаў і рэк, заліваемыя вадой тэрыторыях і балотах. Значна больш рэдкі на марскіх узбярэжжах.

    Турухтан у «Nederlandsche Vogelen» (Нідэрландскія птушкі), Vol. 1 (1770)

    Пералёты від. Месцы зімовак: Заходняя Еўропа (Галандыя, Германія, Францыя, Вялікабрытанія), Міжземнамор’е, Месапатамія, Паўднёвая і Паўднёва-Усходняя Азія (з Індыяй уключна), Афрыка на поўдзень ад Сахары.

    На Беларусі нешматлікі на гнездаванні пералётны від. У значна большай колькасці сустракаецца пад час транзітных міграцый; так 17.4.2017 на Тураўскім лузе ў пойме Прыпяці было адзначана 120 тысяч турухтанаў, што стала іх самым вялікім міграцыйным скопішчам пад час веснавога пралёту ў Еўропе[1].

    Асаблівасці біялогіі

    Корміцца пераважна насякомымі і іх лічынкамі, а таксама чарвямі, малюскамі і насеннем дзікіх і культурных раслін.

    Гняздо ў даволі глыбокай ямцы ў сухім месцы пад прыкрыццем высокіх наземных раслін. Высцілка больш багатая, чым у кнігаўкі, з травы, лісця, сцёблаў і моху.

    Яйкі звычайна 4 (радзей 2-3), грушападобныя да авальных, з больш вострым вузейшым канцом, чым у случка, і больш вузкія, чым у кнігаўкі. Жаўтавата-зялёныя або светла-зялёныя да аліўкавых, з карычнева-шэрымі глыбокімі і карычняватымі да цёмна-карычневых паверхневымі плямамі.

    Зноскі

    1. ↑ ptushki.org Архівавана 24 красавіка 2017.

    Літаратура

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (5):
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Жывёлы паводле алфавіта
    Катэгорыя·Бакасавыя
    Катэгорыя·Чырвоная кніга Беларусі
    Катэгорыя·Віды па-за небяспекай