Табарскі Беатус альбо Беатус з Табары — ілюмінаваны рукапіс X стагоддзя, які змяшчае Каментарый на Апакаліпсіс(англ.) бел. Беата Ліебанскага, напісаны каля тысячнага года. Створаны ў Манастыры Святога Сальвадора Табарскага(англ.) бел. і цяпер знаходзіцца ў Нацыянальным гістарычным архіве Іспаніі(англ.) бел. ў Мадрыдзе пад каталожным нумарам L.1097B. Уцалелі толькі восем арыгінальных мініяцюр.
Калафон на фоліа 167 рукапіса сцвярджае, што ён быў завершаны пісцом Эметэрыем 29 ліпеня 970 года ў скрыпторыі манастыра Святога Сальвадора у Табары(англ.) бел.. Яго перапісчыкам быў манах па мянушцы Моніус, і яго ілюмінацыя была зроблена Магіусам, які мог бы быць тым жа чалавекам, што ілюмінаваў Беатус Моргана, але памёр на паўдарозе, працуючы над Табарскім Беатусам. Гэты манускрыпт быў скапіяваны з невядомага рукапісу X стагоддзя з правінцыі Леон [1].
Калі рукапіс быў рэстаўраваны, паўстала гіпотэза, што сучасны манускрыпт з’яўляецца вынікам звязвання адной працы з двух фоліа з двума фоліа іншага рукапісу Беатуса, і гэты іншы рукапіс фарміруе фоліа 167 і 168 працы ў яе цяперашнім стане, якія былі выразаны, магчыма, каб больш шырокія фоліа ўпісаліся ў новы кодэкс(руск.) бел.. Гэтая гіпотэза не з’яўляецца агульнапрызнанай, і Джон Уільямс сцвярджае, што ўсе фоліа твору належаць да аднаго рукапісу[2] .
Адным з пазнейшых уладальнікаў рукапісу быў Рамон Альварэс дэ ла Бранья(галіс.) бел., бібліятэкар у Леоне, ад якога ён патрапіў у калекцыю Школы дыпламатыі ў Мадрыдзе, а потым і Нацыянальны архіў.
Тэкст напісаны ў двух слупках вестгоцкім мінускулам(укр.) бел.. Глосы(руск.) бел. на арабскай мове, напісаныя на палях, паказваючы, што у манастыры, дзе стварылі Беатус, жылі масарабскія манахі. Ён таксама змяшчае вялікія дэкаратыўныя загалоўныя літары[3]. Беатус з Табары належыць да той жа групы рукапісаў, што і Жыронскі Беатус(англ.) бел. і Беатус Моргана, і створаны ў тым жа скрыпторыі.