Раймунд-Рубен (Раймунд Рупен або Раймонд-Рубен; нар. 1199 — пам. 1221) — кіраўнік Антыяхійскага княства. Сын графа Трыпалі Раймунда IV і дачкі дзявятага кіраўніка Кілікійскага армянскага царства Алісы.
У 1194 годзе Лявонам каля Баграса быў узяты ў палон Баэмунд III, для вызвалення якога спатрэбілася асабістае прыбыццё ў Сіс караля Іерусаліма Генрыха Шампанскага. Умовай вызвалення паслужыла адмова ад прэтэнзій Баэмунда на Баграс, і выдачы Алісы, дачкі Рубена III, за муж за Раймонда старэйшага сына Баэмунда. Паводле гэтага ж дагавора магчымы спадчыннік гэтага саюза атрымліваў карону Антыёхіі[3].
У 1199 годзе ў Раймунда і Алісы нарадзіўся сын Раймунд-Рупен. Праз усяго два гады, у 1201 годзе, памёр кіраўнік Антыяхійскага княства Баэмунд III.
Паводле дагавора заключанаму ў 1194 годзе паміж Кілікіяй і Антыёхіяй на прастол павінен быў узысці Раймунд Рубен — старэйшы сын Баэмунда і армянскай прынцэсы Алісы, якая даводзілася пляменніцай каралю Кілікіі Лявону I. Права атрымання ў спадчыну прастола аспрэчыў малодшы сын памерлага кіраўніка, Баэмунд IV, які жадаў далучэння Антыёхіі не да Кілікіі, а да сваіх уладанняў. Паміж дзвюма дзяржавамі выбухнуў канфлікт[4].
У 1205 годзе, Раймунд-Рубен зрынуўшы князя Баэмунда IV прыйшоў да ўлады ў Антыёхіі, але праз тры гады, у 1208 годзе, быў сам зрынуты Баэмундам IV[5].
У 1216 годзе, Лявон займае Антыёхію, уладу над якой перадае законнаму спадчынніку, свайму траюраднаму пляменніку Раймунд Рубен. Але кіраванне апошняга ў Антыёхіі пацярпела фіяска і выклікала абурэнне насельніцтва. Больш таго Раймунд Рубен пасварыўся з братам свайго дзеда армянскім каралём. Верагодна гэта адбылося з-за таго, што Лявон, у якога нарадзілася другая дачка — Забел, вырашыў прызначыць яе спадчынніцай кілікійскага прастола[4].
У 1219 годзе Баэмунд IV захапіў Антыёхію і выгнаў Раймонд-Рубена[4].
| Папярэднік: Баэмунд IV |
Князь Антыёхіі 1216 — 1219 |
Пераемнік: Баэмунд IV |