У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Новікаў. Пётр Лявонавіч Новікаў (12 жніўня 1932 — 9 лістапада 1998) — беларускі інфекцыяніст. Доктар медыцынскіх навук (1978). Заслужаны работнік аховы здароўя Рэспублікі Беларусь (1991)[1].
Выпускнік Мінскага медыцынскага інстытута (1958), працаваў урачом-інфекцыяністам ў бальніцах г. Магілёва[1]. З 1967 года на кафедры інфекцыйных хвароб Мінскага медыцынскага інстытута, дзе прайшоў шлях ад асістэнта да дацэнта (1971), прафесара (1980), загадчыка кафедры (1982). Адначасова быў дэканам педыятрычнага факультэта МДМІ (1975—1988), галоўным інфекцыяністам Міністэрства аховы здароўя БССР (1982—1995)[1].
Пахаваны на Усходніх могілках г. Мінска (Беларусь), участак 20[1].
Аўтар больш за 130 навуковых прац, у тым ліку лекцый для лекараў. Займаўся праблемамі патагенезу і сучасных метадаў лячэння брушнога тыфа, менінгакокавай інфекцыі ў дзяцей, клініка-эпідэміялагічнымі асаблівасцямі малярыі ў Мінску[1]. Упершыню ў Беларусі апісаў клініку, распрацаваў дыягностыку і тэрапію іерсініёзаў[1].
Узнагароджаны значком «Выдатнік аховы здароўя»[1].