Праспер Аквітанскі (Праспер Тырон[5], лац.: Prosperus Aquitanus, каля 390—460 гг.) — святы, багаслоў і гісторык родам з рымскай правінцыі Аквітанія (на мяжы Галіі з Іспаніяй).
Склаў хроніку, якая лічыцца каштоўнай крыніцай па гісторыі Еўропы 1-й паловы V стагоддзя, таксама вядомы ў сувязі з шэрагам тэалагічных сачыненняў.
Дакладныя даты яго жыцця не вядомыя. Упершыню Праспер згадваецца ў лісце да Св. Аўгусціна ў 429 годзе, дзе характарызуецца як чалавек, які адрозніваецца сваёй маральнасцю, красамоўствам і энергічнасцю. На падставе гэтага гісторыкі вызначаюць яго ўзрост прыкладна ў 40 гадоў, каб адпавядаць гэтай характарыстыцы. Сваю хроніку Праспер заканчвае 455 годам. Візантыйскі гісторык Марцэлін Коміт згадвае яго імя пад 463 годам, таму, відаць, Праспер памёр у прамежку паміж 455 і 463 гадамі.
Праспер прыняў актыўны ўдзел у багаслоўскай спрэчцы з «марсельскімі манахамі» (у тым ліку, з прападобнымі Касіянам Рымлянінам і Вікенціем Лерынскім) пра суадносіны ласкі і свабоды волі, наконт чаго перапісваўся са святым Аўгусцінам, вучэннем якога захапляўся. У 431 годзе ён наведаў Рым, дзе дамогся падтрымкі Папам Цэлестынам I вучэння Аўгусціна.
У 433 годзе Праспер склаў першую рэдакцыю сваёй хронікі («Epitoma chronicon»), якую затым дапаўняў аж да 455 года. Ад біблейскага стварэння свету да 378 года хроніка з’яўляецца пераказам хронікі Св. Ераніма. У апісанні падзей 1-й паловы V стагоддзя праца Праспера ўтрымлівае падрабязныя звесткі, многія з якіх не адлюстраваны іншымі аўтарамі. Гэта адносіцца ў прыватнасці да нашэсця германцаў на Галію, войнаў з вандаламі.
Каля 440 года Папа Леў I зрабіў Праспера сваім сакратаром, давяраючы яму весці перапіску ад свайго імя. Праспер быў, мабыць, сведкай рабавання Рыма вандаламі ў 455 годзе, бо гэтай падзеяй завяршаецца яго хроніка.
Памяць Св. Праспера Аквітанскага адзначаецца 25 чэрвеня.
Адно з самых часта цытаваных выслоўяў Праспера: «Legem credendi lex statuat supplicandi» (пазней скарочаны да «lex orandi lex credendi»): парадак набажэнства вызначаны верай.[6] Гэты тэалагічны прынцып агучвае цесную сувязь літургічнага жыцця з верай у Бога, усталёўвае ўзаемасувязь унутранага пераканання (веры) з яе знешняй праявай (малітвай). Адступленні ад малітвы могуць пацягнуць, паводле гэтага прынцыпу, скажэнні ў глыбіні веры.
Іншы вядомы афарызм Праспера: «Quidquid non possidet armis, religione tenet»: што не заваёўваецца зброяй, тое кіруецца рэлігіяй.[7]