Папялістае святло Месяца
Папялістае святло Месяца — з’ява, калі мы бачым Месяц цалкам, хоць Сонцам асветлена толькі яго частка. Пры гэтым неасветленая прамым сонечным святлом частка паверхні Месяца мае характэрны папялісты колер.
Назіраецца незадоўга да і неўзабаве пасля маладзіка (у пачатку першай чвэрці і ў канцы апошняй чвэрці фаз Месяца).
Свячэнне неасветленай прамым сонечным святлом паверхні Месяца ўтвараецца сонечным святлом, рассеяным Зямлёй, а затым другі раз адлюстраваным Месяцам на Зямлю. Такім чынам, маршрут фатонаў папялістага святла Месяца такі: Сонца->Зямля->Месяц->вока назіральніка на Зямлі.
Прычына гэтай з’явы добра вядомая з часоў Леанарда да Вінчы і Местліна [1], настаўніка Кеплера, якія ўпершыню далі правільнае тлумачэнне папялістага святла. Тлумачэнне Местліна было апублікавана ў 1604 годзе ў сачыненні Кеплера «Astronomiae pars optica», тлумачэнне ж Леанарда да Вінчы, дадзенае на сто гадоў раней, было знойдзена ў яго рукапісах.
Упершыню інструментальныя параўнання яркасці папялістага святла і сярпа Месяца былі зроблены ў 1850 годзе французскімі астраномамі Араго і Лаж’е[2].
Фатаграфічныя даследаванні папялістага святла Месяца ў Пулкаўскай абсерваторыі, праведзеныя Г. А. Ціхавым, прывялі яго да высновы, што Зямля з Месяца мусіць выглядаць як дыск блакітнага колеру, што і пацвердзілася ў 1969 годзе[3]. Г. Ціхаў лічыў важным весці сістэматычныя назіранні папялістага святла. Назірання за папялістым святлом Месяца дазваляюць рабіць выснову пра змену клімата Зямлі[4]. Інтэнсіўнасць папялістага колеру ў пэўнай ступені залежыць ад колькасці воблачнасці на асветленым у дадзены момант баку Зямлі.
Зноскі
- ↑ Местлин, Михаил // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.) . — СПб., 1890—1907.
- ↑ Тихов Г.А. Пепельный свет Луны // Природа — № 7 — 2010. — C. 78—80.
- ↑ Человек на Луне Архівавана 2 лістапада 2013.
- ↑ Пепельный свет Луны конфликтует с потеплением климата
Катэгорыя·Астранамічныя з’явы
Катэгорыя·Месяц