Наркалепсія (ад стар.-грэч.: νάρκη — здранцвенне, сон і λῆψις — прыступ); сінонімы: хвароба Жаліно, эсэнцыяльная наркалепсія, — захворванне нервовай сістэмы, якое адносіцца да гіперсомній(руск.) бел., характарызуецца дзённымі прыступамі непераадольнай дрымотнасці і прыступамі раптоўнага засынання, прыступамі катаплексіі(руск.) бел., то бок раптоўнай страты цягліцавага тонусу пры яснай свядомасці, парушэннямі начнога сну, з’яўленнямі гіпнагагічных (пры засынанні) і гіпнапампічных (пры абуджэнні) галюцынацый. Часам адзначаецца кароткачасовая паралізаванасць цела(руск.) бел. адразу пасля абуджэння.
Да цяперашняга часу прычыны развіцця наркалепсіі недастаткова вывучаныя. Выпадкі захворвання хранічнай наркалепсіяй былі адзначаны ў 2014 годзе ў Нарвегіі. У двух дзяцей дыягнаставалі наркалепсію пасля таго, як ім была зробленая вакцынацыя прэпаратам «Pandemrix» супраць свінога грыпу[1]. Прапанаваная на сённяшні дзень тэрапія здольная змякчыць сімптомы захворвання, але не дапамагае ад яго пазбавіцца. Асноўная тэрапія — прэпараты на аснове псіхастымулятараў класу фенэтыламінаў, такіх як амфетамін і метылфенідат, апошні час часцей ужываецца прэпараты на аснове псіхастымулятараў новага тыпу — мадафінілу і яго энантыямераў і прэкурсораў. У краінах, дзе псіхастымулятары адсутнічаюць у медыцынскай практыцы, якой-небудзь эфектыўнай тэрапіі наркалепсіі няма.
Звычайна наркалепсія развіваецца ў маладых людзей, часцей у мужчын. Меркавана хвароба мае спадчынны характар у спалучэнні з вонкавым правакуючым фактарам, такім, як вірусныя захворванні[2].
Распаўсюджанасць наркалепсіі ў развітых краінах складае 20-40 на 100 000 чалавек[3].