Мікалай Леанідавіч Геноў (30 студзеня 1930, Полацк — 22 лютага 2002) — беларускі трэнер, заснавальнік наваполацкай школы водналыжнага спорту.
У час Вялікай Айчыннай вайны ў эвакуацыі ў Бугульмінскім раёне Татарскай АССР працаваў у калгасе. У 1944 годзе вярнуўся ў Полацк, паступіў вучнем у радыёмайстэрню. У 1951 годзе прызваны ў рады Савецкай Арміі, служыў на Паўночным ваенным флоце. З 1959 года працаваў у УМ-141 г. Наваполацка на пасадзе кранаўшчыка на будаўніцтве аб’ектаў Полацка і Наваполацка.
Адзін з арганізатараў фізкультурнага руху ў Наваполацку. Заснаваў водналыжную школу імя Ю. А. Гагарына (19 мая 1968 года быў прыняты статут клуба Наваполацкіх водналыжнікаў). Першы з наваполацкіх трэнераў атрымаў званне «Заслужаны трэнер БССР» (1980).
У 1967 годзе за вялікі ўклад у будаўніцтва Наваполацка ўзнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны».
22 лютага 2002 годзе Мікалай Леанідавіч загінуў у аўтамабільнай катастрофе.
У 2003 годзе Міністэрства спорту і турызму Рэспублікі Беларусь прысвоіла СДЮШАР па водналыжным спорце г. Наваполацка імя М. Л. Генова. Пачынаючы з 2003 года ў Наваполацку праходзіць міжнародны турнір памяці М. Л. Генова з удзелам спартсменаў з розных краін свету.
У памяць аб М. Л. Генове ў 2004 годзе адкрыта мемарыяльная дошка[1].
Імя М. Л. Генова носіць адна з вуліц Наваполацка.