Ма́рын Сорэ́ску (Marin Sorescu) (19 лютага 1936, Булзешты ―Бухарэст) ― румынскі паэт і драматург. Адзін з яркіх прадстаўнікоў румынскай паэтычнай хвалі нароўні з Мікітай Стэнэску і Анай Бландыянай, класік румынскай літаратуры.
Нарадзіўся ў румынскім сяле Булзешці (Bulzeşti) у 170 км ад Бухарэста, скончыў Бухарэсцкі універсітэт. У 1978—1990 гг. працаваў літаратурным рэдактарам у часопісе «Прамысловасць». Удзельнічаў у дысідэнцкім руху.
Пасля румынскай рэвалюцыі 1989 займаў пасаду міністра культуры (1993—1995) Румыніі, акадэмік румынскай Акадэміі навук[4].
Марын Сореску дэбютаваў у 1964 у ўзросце 28 гадоў зборнікам пародый «Адзін сярод паэтаў». За сваё жыццё выпусціў 23 кнігі, стаўшы адным з самых вядомых паэтаў Румыніі.
Першы ж зборнік вершаў «Moartea ceasului, 1967» («Смерць гадзіны») прынёс Марыну Сорэску вядомасць. Затым рушылі ўслед: зборнік філасофска-сатырычных вершаў «Юнацтва Дон Кіхота» (1968), «Аблокі» (1974) і іншыя. Паэзія Марына Сорэску шматстылевая, разнапланавая, у асноўным філасофская.
У драматургіі Марын Сорэску — прадаўжальнік традыцый свайго земляка Эжэна Іанэска, яго філасофскія п’есы — драмы «Іона», «Сярэдзіна ракі», «Панамар каралевы», «Смага солі» ― гэта тэатр абсурду. Ён аўтар камедый «Холад» і «Стрыечны брат Шэкспіра», поўных сарказму і горкага смеху. Напісаў некалькі гістарычных п’ес. Выпусціў кнігу эсэ «Асцярожна з раялем па лесвіцы»[5].
Неаднаразова атрымліваў розныя айчынныя і замежныя прэміі, з якіх можна вылучыць прэміі Румынскай акадэміі навук і міжнародныя паэтычныя прэміі «Napoli ospite», (Італія, 1970) і «Le Muse» (Фларэнцыя, 1978), Прэмію Гердэра[6].
Вершы перакладаліся амаль на ўсе еўрапейскія мовы, у цэлым выйшла больш за 60 кніг за мяжой.
Імем Марына Сореску названы Нацыянальны румынская тэатр і Бухарэсцкай ліцэй мастацтваў.
Творчасць Марына Сореску з’яўляецца значным укладам у гісторыю не толькі румынскай, але і еўрапейскай літаратуры.