Лептаспіроз (таксама вядомы пад назвай балотная ліхаманка,[3] сабачая ліхаманка[4] і ліхаманка форта Брэг[5], а таксама іншымі назвамі) з’яўляецца інфекцыяй, што выклікаецца спіралепадобнымі бактэрыямі пад назвай Leptospira. Сімптомы могуць розніцца ад нязначных, кшталту галаўнога болю, болю цягліц і ліхаманак да сур’ёзных з крывацёкам лёгкіх ці менінгітам.[6][7] Калі інфекцыя выклікае жаўтуху, нырачную недастатковасць і крывацёк, тады яна носіць назву хваробы Вейля.[7] Калі яна выклікае моцны лёгачны крывацёк, то таксама вядомая як сіндром моцнага лёгачнага крывацёку.[7]
Да 13 розных генетычных тыпаў Leptospira могуць выклікаць хваробы ў людзей.[8] Перадаецца дзікімі і хатнімі жывёламі.[7] Найчасцей распаўсюднікамі захворвання з’яўляюцца грызуны.[9] Часта перадаецца праз мачу жывёл ці праз ваду ці зямлю, што змяшчаюць мачу жывёл, падчас кантакту з пашкоджаннямі скуры, вачэй, рота ці носа.[6][10] У краінах на шляху развіцця хвароба найчасцей сустракаецца сярод работнікаў сельскай гаспадаркі і беднага насельніцтва гарадоў.[7] У развітых краінах найчасцей фіксуецца ў людзей, якія бавяць час на адкрытых мясцовасцях ці ў вільготных зонах.[6] Дыягностыка звычайна праводзіцца шляхам пошуку антыцел супраць бактэрыі ці пошукам яе ДНК ў крыві.[11]
Меры па папярэджанні распаўсюджвання хваробы ўключаюць ахоўнае абсталяванне для прадухілення кантакту падчас працы з патэнцыйна інфікаванымі жывёламі, мыццё пасля падобнага кантакту і зніжэнне колькасці грызуноў у месцах пражывання і працы людзей.[6] Недакладна вядомыя вынікі ўжывання антыбіётыку даксіцыклін, які прымяняецца для папярэджання заражэння падарожнікаў.[6] Існуюць вакцыны для жывёл супраць пэўных тыпаў Leptospira, якія могуць зніжаць рызыку распаўсюджвання сярод людзей.[6] Для лячэння хворых прымяняюцца наступныя антыбіётыкі: даксіцыклін, пеніцылін ці цэфтрыяксон.[6] Хвароба Вейля і сіндром моцнага лёгачнага крывацёку могуць пацягнуць смяротны вынік, які перавышые 10 % і 50 % адпаведна, нават пры наяўнасці лячэння.[7]
Прыблізна ад сямі да дзесяці мільёнаў чалавек штогод заражаецца лептаспірозам.[12] Колькасць смяротных выпадкаў вядомая недакладна.[12] Хвароба найчасцей сустракаецца ў трапічных абласцях свету, але можа ўзнікнуць у любой мясцовасці.[6] Эпідэміі хваробы могуць сустракацца ў трушчобах краін на шляху развіцця.[7] Захворванне было ўпершыню апісанае Вейлем у 1886 г. у Германіі.[6] Інфікаваныя жывёлы могуць не мець сімптомаў, мець нязначныя ці сур’ёзныя сімптомы.[8] Сімптомы могуць розніцца ў розных відаў жывёл.[8] У некаторых жывёл Leptospira жыве ў палавых шляхах і перадаецца палавым шляхам.[13]