wd wp Пошук: ⬜

Карла I Тока

Карла I Тока — кіраўнік Эпірскага царства з 1411 па 1429 гады, граф Кефалініі і Закінфа з 1376 па 1429 гады.

Паходжанне

Карла I быў сынам графа Кефалініі і Закінфа Леанарда I Тока і сёстры валадара Эпіра Ісава дэ’ Буандэлмонці Мадаліны дэ’ Буандэлмонці. Маці яго бацькі была Маргарыта Арсіні, сястра цароў эпірскіх і графаў Кефалініі Мікалая Арсіні і Іаана II Арсіні. Такім чынам, Карла меў падставы прэтэндаваць на трон гэтай балканскай дзяржавы.

Здабыццё ўлады

Граф Кефалініі

Пасля смерці свайго бацькі ў 1376 годзе, Карла атрымаў графства Кефалінія і Закінф. Яму прыйшлося дзяліць уладу са сваім братам Леанарда II, які атрымаў востраў Закінф у якасці апанажу ў 1399 годзе. Быўшы пляменнікам афінскага герцага Нікало Акцыяёлі, Карла прэтэндаваў на гарады Карынф і Мегара, а таксама валодаў часткай Эліды з 1402 да 1427 года. Тады візантыйцы разбілі яго флот у бітве каля Эхінадаў.

Цар эпірскі

Карла таксама кантраляваў некалькі эпірскіх крапасцей, уключаючы Гіракастру. Пасля таго, як у лютым 1411 гады былі зрынуты ўдава яго дзядзькі Ісава і яе сын, Карл захапіў Яніну. У далейшым яму прыйшлося сутыкнуцца з албанскімі правадырамі, самым небяспечным з якіх быў кіраўнік Арты Якуб Буа Шпата.

Нягледзячы на перамогу ў 1412 годзе Якуба Буа Шпата над Тока, албанцы так і не змаглі заняць Яніну. Неўзабаве памёр Марыс, а Якуб загінуў у 1416 годзе. Скарыстаўшыся гэтым, Карла ў 1416 годзе захапіў Арту. Кантроль над горадам ён даручыў малодшаму брату Леанарда II, пасля чаго клан Тока авалодаў асноўнымі гарадамі Эпіра. У 1415 годзе Карл атрымаў ад візантыйскага імператара Мануіла II Палеалога тытул дэспата, хоць у далейшым ён ваяваў з візантыйскімі сіламі ў Марэі за Эліду.

Спадчыннікам Карла стаў яго пляменнік Карла II Тока, сын Леанарда II Тока. Пляменніца Карла Крэуса[1] стала жонкай Канстанціна XI.

Сям’я

Ад шлюбу з Франчэскай Акцыяёлі ў Карла не было дзяцей. Але ад служанак цар пакінуў пяць незаконнанароджаных сыноў:

Мемнонэ з Акарнаніі;
Эрколе;
Турна;
Антоніа;
Арланда з Рэніясы.

Зноскі

↑ Genealogists’ Magazine, Dec 2011

Літаратура

Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press. ISBN 978-0472082605. http://books.google.gr/books?id=Hh0Bu8C66TsC.
Kazhdan, Alexander, ed (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6.
Miller, William (1908). The Latins in the Levant, a History of Frankish Greece (1204–1566). New York: E.P. Dutton and Company. https://archive.org/details/bub_gb_5UztIt_jIoUC.
Nicol, Donald MacGillivray (2010). The Despotate of Epiros 1267–1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521130899. http://books.google.com/books?id=XIj0FfKto9AC.
Soulis, George Christos (1984). The Serbs and Byzantium during the reign of Tsar Stephen Dušan (1331–1355) and his successors. Dumbarton Oaks. ISBN 0-88402-137-8.