Кананічная тэрыторыя — сучасны эклезіялагічны тэрмін, які замацоўвае пэўную тэрыторыю за пэўнай праваслаўнай памеснай царквой, дзе ўсякая рэлігійная дзейнасць іншых цэркваў (як праваслаўных, так і, у кантэксце экуменічнага дыялогу, інаслаўных) успрымаецца як недружалюбны празелітызм[1].
Упершыню сустракаецца ў рускамоўнай літаратуры ў 1930-я гады (першая згадка тэрміна кананічная тэрыторыя — верагодна ў «Царкоўным весніку Заходнееўрапейскай епархіі» ад 1934 года). У Актыўны абарот уведзена багасловамі Рускай Праваслаўнай Царквы ў 1990-я гады[2], яго абгрунтаванне праваслаўе прывязвае да слоў апостала Паўла (Рым. 15:20) і да апостальскіх канонаў, якія забараняюць епіскапу высвячаць і прымаць адлучанага па-за сваёй епархіяй.