Заляцанне — паводзіны чалавека і жывёл, якія папярэднічаюць спарванню.
Звычайна актыўным бокам пры заляцанні з’яўляецца самец, а пасіўнай - самка. Гэта звязана з тым, што самка ўяўляе вялікую каштоўнасць як адказная за развіццё нашчадкаў. У традыцыйных чалавечых грамадствах, як правіла, актыўны мужчына; праява занадта вялікай энергіі ў гэтым дачыненні жанчыны ці мужчына, які не жадае заляццання, падвяргаюцца асуджэння. Толькі ў некаторых сучасных грамадствах (еўрапейскім і паўночнаамерыканскім) жанчыне дазволена выступаць у якасці ініцыятара заляцанні.
Пры полігамных адносінах, самец падчас заляцання зацікаўлены ў найхутчэйшым спарванні, каб перайсці да наступнай самкі, у той час як самка імкнецца павялічыць перыяд заляцання, каб выбраць вартага самца з многіх варыянтаў.
Галоўная задача заляцання - дапамагчы самцы выбраць найбольш здаровага і моцнага самца яе віду. Акрамя гэтага, заляцанне прымушае самку і самца ўзгадняць свае дзеянні ў час спарвання і паскарае гарманальнае развіццё самкі.
Тэмы гэтай старонкі (2):