wd wp Пошук: ⬜

Закон Снеліуса

Першыя ўпамінанні аб праламленні святла ў вадзе і шкле сустракаюцца ў творы Клаўдзія Пталамея «Оптыка», які выйшаў у свет у ІІ ст. н. э.

Закон прамламлення святла быў эксперыментальна вызначаны ў 1620 г. галандскім вучоным Вілебродам Снеліусам. Незалежна ад Снеліуса закон праламлення быў таксама адкрыты Рэнэ Дэкартам.[1]

Закон праламлення светлавых хваль:

sin ⁡

θ

1

/

sin ⁡

θ

2

=

n

2

/

n

1

=

n

21

{\displaystyle \sin \theta _{1}/\sin \theta _{2}=n_{2}/n_{1}=n_{21}}

адносіна сінуса вугла падзення да сінуса вугла праламлення ёсць велічыня пастаянная для двух дадзеных асяроддзяў і роўная адноснаму паказчыку праламлення другога асяроддзя адносна першага;

прамяні, падаючы і праломлены, ляжаць у адной плоскасці з перпендыкулярам, праведзеным у пункт падзення праменя да плоскасці мяжы падзелу двух асяроддзяў.[1]

Другі выгляд закону:

sin ⁡

θ

1

n

1

= sin ⁡

θ

2

n

2

{\displaystyle \sin \theta _{1}n_{1}=\sin \theta _{2}n_{2}}

Зноскі

1. 1 2 https://uchebniki.by/rus/skachat/id00577s Архівавана 10 чэрвеня 2020.

Тэмы гэтай старонкі (2):
Катэгорыя·Фізічныя законы
Катэгорыя·Геаметрычная оптыка