wd wp Пошук: ⬜

Закон Ламберта

Не блытаць з законам Бугера — Ламберта — Бера. Закон Ламберта — фізічны закон, згодна з якім яркасць

{\displaystyle L}

$\{\displaystyle L\}$ (дыфузнай) паверхні, што рассейвае святло аднолькавая ва ўсіх напрамках.

Закон быў сфармуляваны ў 1760 годзе Ё. Ламбертам. У цяперашні час разглядаецца як закон ідэальнага рассейвання святла, зручны для тэарэтычных даследаванняў. Аднак ён знаходзіць прымяненне і для набліжаных фотаметрычных і святлотэхнічных разлікаў.

Таксама па законе Ламберта маем, што свяцільнасць

{\displaystyle M}

$\{\displaystyle M\}$ і яркасць

{\displaystyle L}

$\{\displaystyle L\}$ прама прапарцыянальныя:

M

k L .

{\displaystyle M=kL.}

$\{\displaystyle M=kL.\}$

Пераходзячы да энергетычных велічынь, можна ўсталяваць, што згодна з законам Ламберта колькасць прамяністай энергіі, што выпраменьваецца элементам паверхні

{\displaystyle dS_{1}}

$\{\displaystyle dS_\{1\}\}$ ў напрамку элемента

{\displaystyle dS_{2}}

$\{\displaystyle dS_\{2\}\}$ , прапарцыянальна здабытку колькасці энергіі, выпраменьванай па нармалі,

{\displaystyle dQ_{n}}

$\{\displaystyle dQ_\{n\}\}$ на велічыню прасторавага вугла

d ω

{\displaystyle d\omega }

$\{\displaystyle d\omega \}$ і

cos ⁡ φ

{\displaystyle \cos \varphi }

$\{\displaystyle \cos \varphi \}$ , складзенага напрамкам выпраменьвання з нармаллю:

= d

⋅ d ω ⋅ cos ⁡ φ .

{\displaystyle d^{2}Q_{n}=dQ_{n}\cdot d\omega \cdot \cos \varphi .}

$\{\displaystyle d^\{2\}Q_\{n\}=dQ_\{n\}\cdot d\omega \cdot \cos \varphi .\}$ Маецца таксама простая залежнасць паміж сілай святла, выпраменьванага плоскай пляцоўкай

d S

{\displaystyle dS}

$\{\displaystyle dS\}$ ў якім-небудзь кірунку, ад вугла

{\displaystyle \alpha }

$\{\displaystyle \alpha \}$ паміж гэтым кірункам і перпендыкулярам да

d S

{\displaystyle dS}

$\{\displaystyle dS\}$ :

cos ⁡ α .

{\displaystyle I_{\alpha }=I_{0}\cos \alpha .}

$\{\displaystyle I_\{\alpha \}=I_\{0\}\cos \alpha .\}$ Апошні выраз азначае, што сіла святла плоскай паверхні максімальная (

{\displaystyle I_{0}}

$\{\displaystyle I_\{0\}\}$ ) па перпендыкуляру да яе і, адбываючы з павелічэннем

{\displaystyle \alpha }

$\{\displaystyle \alpha \}$ , становіцца роўнай нулю ў датычных да паверхні напрамках.

Рэальныя цела рассейваюць святло са значнымі адступленнямі ад закона Ламберта (нават у бачнай вобласці спектру). Найбольш блізкія да закона Ламберта матавыя шурпатыя паверхні гіпсу, вокісу магнію, сернакіслага барыю і ін.; з мутных асяроддзяў — некаторыя тыпы аблокаў і малочных шыбаў; сярод выпраменьвальнікаў, што свецяцца самі — абсалютна чорнае цела, парашкападобныя люмінафоры.

Моцнае адхіленне ад закона Ламберта назіраецца для паліраваных паверхняў, так як для іх выпраменьванне пры вугле

{\displaystyle \varphi }

$\{\displaystyle \varphi \}$ будзе большым, чым у кірунку, нармальным да паверхні.

Тэмы гэтай старонкі (2):
Катэгорыя·Оптыка
Катэгорыя·Фізічныя законы