Дэкларацыя незалежнасці Албаніі (алб.: Shpallja e Pavarësisë або алб.: Deklarata e Pavarësisë) — дэкларацыя аб дзяржаўным суверэнітэце Албаніі, прынятая 28 лістапада 1912 года ў Влера[1]. Раней Албанія не мела дзяржаўнасці, яна з’яўлялася складовай часткай Асманскай імперыі.
Абвяшчэнне незалежнасці дзяржавы адбылося ў разгар Першай Балканскай вайны на Усеалбанскім кангрэсе[2]. Да таго моманту на тэрыторыю Албаніі прэтэндавалі Сербія і Чарнагорыя, якія хацелі набыць марскія парты на ўзбярэжжа Адрыятыкі. Планы гэтых дзяржаў не былі рэалізаваны, таму што новую дзяржаву падтрымалі вялікія дзяржавы Францыя і Вялікабрытанія.
Пасля ўзнікнення Албаніі яе межы не былі вызначаны. Жаданне Сербіі атрымаць доступ да мора, а таксама адсутнасць межаў прывяло да Албанскаму крызісу 1913 года. У выніку гэтага крызісу новая дзяржава ледзь не была знішчана.
Усяго Дэкларацыю падпісалі 83 чалавекі, сярод іх будучы прэзідэнт і кароль краіны Ахмет Зогу і дзядзька Энвера Ходжы — Хюсен Ходжа.