Эмірат Джэбель-Шамар — дзяржава, якая існавала з 1835 па 1921 гады, эмірат на Аравійскім паўвостраве. Сталіца — горад Хаіль.
Пасля 1818 года егіпцянамі быў разгромлены Дзірыйскі эмірат Саудытаў. У эміраце Джэбель-Шамар, які знаходзіўся ў васальнай залежнасці ад Саудытаў, пачалася барацьба за ўладу паміж кланамі Аль Алі і Аль Рашыд.
У 1835 годзе браты Абдалах і Убайд з клана Аль Рашыд захапілі ўладу ў Джэбель-Шамары, забіўшы эміра Саліх ібн Абд Мухсіна. Пры гэтым браты прызналі сябе васаламі саудыцкага эміра Фейсала I, які дапамог ім у барацьбе за ўладу.
Праўленне эміра Мухамада I (1872—1897) стала перыядам росквіту Джэбель-Шамара і часам найбольшай магутнасці клана Ааль Рашыд. У студзені 1891 года Мухамад I заваяваў Эр-Рыяд, дзе супраць яго паўстаў Абд ар-Рахман ібн Фейсал аль-Сауд. Пасля гэтага Мухамад аль-Рашыд умацаваўся ў якасці бясспрэчнага ўладара Цэнтральнай Аравіі.
Пасля смерці ў 1897 годзе Мухамада I пачаўся закат дзяржавы Рашыдзідаў. У 1902 годзе саудыцкі прынц Абд ал-Азіз заняў Эр-Рыяд і аднавіў вахабіцкую дзяржаву. Паміж Саудытамі і Рашыдзідамі пачалася працяглая барацьба за панаванне ў Аравіі. У красавіку 1906 года эмір Абд ал-Азіз ар-Рашыд пацярпеў поўнае паражэнне ў Касіме і загінуў у бітве. Новым эмірам стаў яго старэйшы сын Мітаб II ібн Абд ал-Азіз, які заключыў мір з Саудытамі, прызнаўшы ўсе іх захопы паўднёвей Касіма.
У Першай сусветнай вайне дзяржава выступала на баку цэнтральных дзяржаў.
У 1921 годзе эмірат быў далучаны да дзяржавы Саудытаў.
Тэмы гэтай старонкі (5):