Гдалія Алон (1901, г. Кобрын — 1950, Ізраіль) — ізраільскі гісторык, даследнік Талмуда і гісторыі эпохі Другога Храма.
Нарадзіўся ў сям’і равіна Нахмана Рагазніцкага і насіў першапачаткова прозвішча Рагазніцкі. Вучыўся ў некалькіх іешывах, у тым ліку (з 1913) у вядомай Слабодскай іешыве.
Пасля апублікавання Дэкларацыі Бальфура (1917) заняўся сіянісцкай дзейнасцю, заснаваў у сваім горадзе школу нацыянальна-рэлігійнага тыпу пад назвай «Хеўрон» з выкладаннем на іўрыце.
У 1922 годзе скончыў сярэднюю школу на ідышы ў Вене. У 1924 годзе ён адправіўся ў Берлін, дзе на працягу года наведваў равінскую семінарыю Хільдэсхеймера, адначасова слухаючы курсы ў Берлінскім універсітэце.
У 1926 годзе пасяліўся ў Іерусаліме і быў у ліку першых выпускнікоў Яўрэйскага ўніверсітэта (1931). Там цалкам пагрузіўся і ў даследаванні Талмуда, і ў класічную гісторыю, стаўшы, па выразе аднаго з яго настаўнікаў, «гісторыкам да кончыкаў пазногцяў».
Служыў у Хагане, у 1936 годзе быў камандзірам роты. Падчас вайны за незалежнасць удзельнічаў у баях за Іерусалім.
Выкладаў Талмуд і яўрэйскую гісторыю ў Яўбрэйскім універсітэце і адначасова апублікаваў значную колькасць артыкулаў, наватарскіх па духу і метадалогіі, набыўшы рэпутацыю шырока эрудыраванага навукоўца, які не пабаяўся зірнуць крытычным вокам на даўно сталыя гістарычныя канцэпцыі. Некаторыя яго працы праклалі новы шлях у даследаванні габрэйскай гісторыі, асабліва эпохі Другога храма і Талмуда. Шэраг яго кніг перакладзены на англійскую мову.
У 1957—1958 гадах быў апублікаваны двухтомны збор навуковых прац Алона «Даследаванні історыі яўрэйскага народа ў эпоху Другога храма і ў эпоху Мішны і Гемары».
У 1953 годзе першым удастоены самай прэстыжнай у краіне Дзяржаўнай прэміі Ізраіля.