Вярхо́ўны суд СССР — вышэйшы саюзны судовы орган СССР, які існаваў c 23 лістапада 1923 — 2 студзеня 1992 года [1]. Пасля распаду СССР Вярхоўны Суд СССР, разам з іншымі вышэйшымі органамі дзяржаўнай улады СССР, быў скасаваны, яго архівы перададзены ў Дзяржаўны архіў Расійскай Федэрацыі[2], а будынак па вуліцы Кухарская, дом 15, заняў Вярхоўны Суд Расійскай Федэрацыі.
Ажыццяўляў ва ўсталяваных законам межах нагляд за судовай дзейнасцю судоў СССР і саюзных рэспублік, вывучаў практыку прымянення судамі заканадаўства і даваў кіруючыя тлумачэнні па пытаннях яго выкарыстання. Меў права ўносіць на разгляд Вярхоўнага Савета СССР законапраекты ці прапановы аб прыняцці новага, змяненнi або адмене дзеючага закона. Згодна з Канстытуцыяй СССР (арт. 152, 153) старшыня, яго намеснікі, члены і народныя засядацелі Вярхоўнага Суда СССР абіраліся Вярхоўным Саветам СССР на пяць гадоў. У склад Вярхоўнага Суда СССР уваходзілі таксама старшыні Вярхоўных Судоў саюзных рэспублік.
Дзейнічаў у складзе Пленума і трох судзейскіх калегій: па грамадзянскіх справах, крымінальных справах і ваеннай калегіі. Па 1-й інстанцыі разглядаў справы выключнай важнасці, аднесеныя да яго кампетэнцыі; у парадку судовага нагляду — пратэсты на рашэнні і прысуды Вярхоўных Судоў саюзных рэспублік. Пленум Вярхоўнага Суда СССР склікаўся не радзей аднаго разу ў тры месяца; сцвярджаў склад судовых калегій, разглядаў пратэсты на іх рашэнні, прысуды і вызначэнні. Арганізацыя і парадак дзейнасці Вярхоўнага Суда СССР вызначаўся Законам аб Вярхоўным Судзе СССР.