У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Шадыра.
Вадзім Іосіфавіч Шадыра (нар. 1 сакавіка 1947, Пячора (горад), Комі АССР, РСФСР) — беларускі археолаг. Кандыдат гістарычных навук (1981), дацэнт (1987).
Нарадзіўся 1 сакавіка 1947 года ў Пячоры Комі АССР (цяпер Рэспубліка Комі, Расія).
У 1972 годзе скончыў гістарычны факультэт Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт імя У. І. Леніна. З 1965 па 1967 гг. працаваў слесарам-зборшчыкам радыёапаратуры на прыборабудаўнічым заводзе ў Маладзечне. У 1968—1972 гг. працаваў навуковым супрацоўнікам у Мінскім абласным краязнаўчым музеі, а з 1973 па 1974 гг. старшы навуковы супрацоўнік Нацыянальнага музея гісторыі і культуры Беларусі. З 1974 да 1992 гг. старшы навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі АН Беларусі. У 1976—1979 гг. навучаўся ў аспірантуры Інстытута гісторыі АН Беларускай ССР. У 1981 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Плямёны днепра-дзвінскай культуры Беларускага Падзвіння (VIII—V стст. да н.э. — IV ст. н.э.)» (навук. кіраўнік — Г. В. Штыхаў). З 1992 года — загадчык аддзелам археалогіі жалезнага веку, а з 2006 года — загадчык сектара археалогіі эпохі бронзы і жалеза Інстытута гісторыі НАН Беларусі. У 2003 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Беларускае Падзвінне ў эпоху жалеза і ранняга сярэднявечча», якая не была зацверджана Вышэйшай атэстацыйнай камісіяй Беларусі.
Археалагічныя даследаванні помнікаў жалезнага веку і ранняга сярэднявечча басейна р. Заходняя Дзвіна і Верхняга Падняпроўя на тэрыторыі Беларусі.