У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Салін. Карл Бернхард Салін (4 студзеня 1861, Эрэбру — 10 кастрычніка 1931, Стакгольм) — шведскі археолаг, гісторык культуры і куратар музея[7].
Бернхард Салін здаў уступны экзамен у дзяржаўнай гімназіі ў Нючэпінгу 28 мая 1880 года, а затым пачаў вучобу студэнтам Упсальскага ўніверсітэта, дзе ён стаў у 1885 годзе бакалаўрам у галіне скандынаўскіх моў, эстэтыкі, мастацтва і літаратуры, латыні, гісторыі, паліталогіі і астраноміі. Ён стаў у 1888 годзе ліцэнцыятам філасофіі ў гісторыі мастацтваў і доктарам у эстэтыцы ў 1890 годзе. Салін быў прыняты ў якасці памочніка ў Дзяржаўны гістарычны музей у 1889 годзе, дзе ён быў прызначаны другім памочнікам куратара ў 1902 годзе. Салін стаў куратарам Паўночнага музея ў 1903 годзе і быў яго дырэктарам з 1905 па 1913 год.
Салін быў першапачаткова мастацтвазнаўцам, але цікавіўся дагістарычнай археалогіяй, і, як археолаг, ён удзельнічаў у тым ліку ў раскопках у Сірэторпе ў Блекінге ў 1915 годзе. Салін прысвяціў сябе пазней гісторыі рэлігіі, асабліва развіццю скандынаўскай рэлігіі. Ён быў прызнаным спецыялістам па звярынаму стылю. У 1891, 1892, 1894 і 1895 гадах ён правёў каля двух гадоў у шырокіх даследаваннях у Цэнтральнай і Паўднёвай Еўропе. У выніку паездкі ён апублікаваў у 1904 годзе працу «Altgermanische Thierornamentik», якая змяшчае стылявы аналіз і разгляд розных культурных плыняў у перыяд міграцыі.