У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Буйко.
Аляксандр Міхайлавіч Буйко (1885, в. Астраўляны, Шаркаўшчынскі раён — 30 студзеня 1941) — рэвалюцыянер, савецкі дзяржаўны і партыйны дзеяч[1].
Член КПСС з 1904 года. Удзельнік Рэвалюцыі 1905—1907 г. З 1906 г. член Пецярбургскага камітэта РСДРП, у 1907—1909 гг. член яго выканаўчай камісіі. Удзельнік V Усерасійскай партыйнай канферэнцыі ў 1908 г. У сакавіку 1909 г. арыштаваны і сасланы на вечнае пасяленне ў Сібір[1].
Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 г. намеснік старшыні Верхнеудзінскага Савета. З студзеня 1918 года старшыня Рэвтрыбунала Прыбайкалля[1].
Пасля захопу Забайкалля белагвардзейцамі эмігрыраваў у Манголію, у Кітай. Адзін з кіраўнікоў разгрому войскаў Унгерна[1]. У 1921 годзе эмісар Далёкаўсходняй рэспублікі ў Прыбайкаллі, сакратар Далёкаўсходняга Бюро ЦК РКП (б). З 1922 года старшыня Народнага сходу Далёкаўсходняй рэспублікі, пазней намеснік наркама гандлю РСФСР. У 1933—1942 гг. намеснік галоўнага арбітра РСФСР[1].
Аўтар кнігі «Шлях рабочага» (1934)[1].